"Japonya II. Dünya savaşını kaybedince ABD'nin her şartını kabul etti, ta ki alfabeye kadar. Japonya, bu benim milli benliğimdir deyip, rest çekti."

***

Türkiye.

Özne; Türk Milleti.

Nesneler; Türk Milletinin milli ve manevi değerleri.

Hedef, muasır medeniyetlerin üzerine çıkmış, kendi ve gönül sınırlarını koruma altına almış, müreffeh bir toplum.

Araç; tartışmalı. İhtilafa düştüğümüz nokta burası.

Kemalistlere göre kayıtsız şartsız batılılaşma. Milletin manevi değerlerini bir tarafa iten, köksüz bir batılılaşma bu. Türkiye'den bir Macaristan çıkarma projesi. Türk ama asimile olmuş bir millet. Türk ama Fransız, İngiliz, Alman gibi yaşayan bir millet.

Milletin kendisi ise bu tür bir batılılaşmayı şiddetle reddediyor. Buna rağmen, milletin mayasına kimyasal madde katmaya, damarına farklı bir kan grubu enjekte etme çalışmaları hep olageldi. Milletin asli unsurları ötelendi, imtiyazlılar sınıfı oluşturuldu.

Milleti hor görmek de ne demek! 1000 yıldır bu topraklarda tutunarak rüşdünü fazlasıyla ispatlamış olan milletin adı Türk Milletidir bu arada.

Bu coğrafyada millete ters yönde bir istikamet çizerseniz köklü bir devlet olamazsınız. Burası Kuzey Kore gibi "kör itin öldüğü yerde" değil. Bu topraklar Avrasya'nın merkezi. 9 devletin 9 ayrı hesabı var burada. Irak gibi, Suriye gibi ederler sizi.

Türkiye güçlenecekse, millete ters düşen politikalarla olmaz bu. Siz hiç Fransız kültürü ile ileri gitmeye çalışan bir Alman gördünüz mü? Ya da doğudan örnek verelim, Amerikan kültürünü kendine rehber edinmiş bir Japon duydunuz mu? Bu tip zorlamalarla milletin önüne set çekmiş olursunuz, çektiğiniz set 30 yıl dayanır, 50 yıl dayanır, hadi 100 yıl dayanır, sonra yıkılır. Bu süre zarfında milleti kaos içine sokar, kimlik buhranı yaşatır ve sonunda önce siz yok olursunuz. Hem de bir gecede.

Belki bir 15 Temmuz gecesinde. Terör estirerek kodlarıyla oynamaya çalıştığınız milletin duygularını kullanan başka bir terör grubu tarafından.

Milleti iten, ezen, hor gören politikalar ile milleti korkutursanız (ingilizce "terror" kelimesinin tam karşılığı korkudur), darbeler yapar, milleti hizaya sokmaya çalışırsanız, siz de teröre maruz kalırsınız.

Milleti topyekün harekete geçirip, sizi de kurtaracak bir Tayyip Erdoğan bulsanız ya! Onu da bulamazsınız. Mesela sen, Yılmaz Özdil, böyle bir darbe teşebbüsünde siyasi lider olsan, milleti meydanlarda toplayabilir misin? Toplamayı bırakalım, böyle bir çağrıda bulunabilir misin? Yüreğin yeter mi?

Ama sen, Yılmaz Özdil, bugün pervasızca "FETÖ mü RETÖ mü daha tehlikeli" anketi yapma cüreti gösterebilirsin.

Sana var ya, "İmam nasıl da havaalanına indi, işte İmam böyle olur" temalı FETÖ yazıları yazdırırlardı da.. Tayyip Erdoğan ve onun millet tabanlı "natural" hareketine dua et.

Allah o günleri göstermesin, sen küfrettiğin bu millete dua et.

Putin, geçtiğimiz haftalarda apar topar Suriye'deki ağırlıklarını kaydırdı. Bu kayışın sebebi çeşitli şekilde yorumlandı. Kimileri, Rusya Esad'ı barışa zorlamak istiyor dedi, kimileri savaş masraflarını gösterdi, kimileri de Amerika ile yapılan gizli anlaşmaya atıfta bulundu. Suriye savaşına çok hızlı giren Rusya'nın, aynı hızlı çıkışına yine de bir mana verilemedi.

Yoksa Batı, Rusya'yı korkutmayı başarmış mıydı? Geçen ay Avrupa'yı ziyaret eden Nato Komutunının "Gerekirse Rusya ile savaşır ve yeneriz" demesi, İngiltere'nin Baltık ülkeleri ile beraber Kuzey Denizinde güç arttırımına gideceğini ilan etmesi veya Norveç kıyılarındaki mağaralara tankların konuşturulacak olması mı Rusya'yı korkuttu?

Batının Rusya'ya aba altından başka hangi sopaları gösterdiğini bilemiyoruz. Fakat, bu hikayede eksik birşeyler olmalı.

11 Eylül Amerika saldırıları ile hızlanan İslamafobi, son 15 yıldır bütün dünya müslümanlarını töhmet altında bıraktı. Müslüman, Batı dünyasında neredeyse terörist ile eş anlamlı kullanılır hale geldi. Suriye'deki son IŞİD hareketi de bu algıyı perçinledi.

Batı, bu algı yardımıyla tamamen maddeye dönmüş medeniyetlerini, bozulmamış tek din olan İslam'dan "korumayı" başardı. Bununla da kalmadılar, petrol zengini ama zayıf İslam ülkelerini baskı altında tutarak ekonomik çıkar sağladılar.

Putin'in agresif hareketleri, soğuk duruşu, teröristlere karşı gerekirse atom bombası bile kullanacağını ima etmesi ve 3. Dünya Savaşı ihtimali, Batı'nın İslamafobi çarkına çomak soktu. Putin, Batı ile beraber tüm dünyaya, II. Dünya savaşının soğuk hatıralarını canlandırdı, IŞİD'in imajı bu hatıraların gölgesinde kaldı. Batı, dünyanın en kötü ve acımasız insanlarının aslında Batı'da olduğunu hatırladı, IŞİD'in ise "göreceli" olarak daha zararsız görünmesine sebep oldu. George Soros bile Putin'in IŞİD'den daha tehlikeli olduğunu söyledi.

Binbir emek ile dünyada estirilen İslamafobi rüzgarının çılgın bir Rus tarafından tersine estirilmesine göz yumulamazdı elbette. Bir an evvel, Rusya kendi mecrasına çekilmeliydi ve çekildi de.

Batının bu sinsi planını tersine çevirmenin tek yolu, İslam ülkelerinin "algının gerçeği ezdiği" şu çağda, müslümanlara en fazla zararı veren IŞİD ve benzeri örgütleri bizzat devre dışı bırakması olmalı. Yeni kurulan İslam Ordusu, umarım bu vazifeyi yerine getirir.

Not: Fotoğrafta Japonya'ya atılan atom bombasının yakınlarında bulunun ve bu sırada ip atlayan bir kızdan kalan son izler var.

Tellioğulları ile Seferoğulları arasındaki kavgayı bahane eden Tosun Paşa, Yeşil Vadiye el koyar. Zaten bu kavgayı körükleyen de odur. Bununla da yetinmeyip, adamlarıyla beraber köyün üst tarafındaki 865 rakımlı Çamkaya tepesine yerleşir ve köyün ağası olur. Bütün köylüyü köy meydanında toplayıp:

- Bundan böyle benden habersiz köyde kuş uçmayacak. Yaverim de artık köyü yönetecek der.

Tepeden inme yaverin, köyde efelene efelene dolaşıp köy işleriyle uğraşmaması homurdanmalara sebep olur. Homurtular Ağanın kulağına kadar gelir. Köyün ayaklanmasından çekinen Ağa, köylüyü tekrar meydana çağırır.

- Sevgili köy ahalisi der, aslında ben de bu yaveri pek sevmem, netekim sizden birisi değildir. Köy işlerinde hep beraber sizin karar vermenizi isterim. Köyün çoğunluğunun desteğini alan biri varsa muhtarınız olsun, eğer çıkmazsa her sülaleden birer kişi çıkıp köyü beraber yönetsin der. Köylü ister istemez bu teklifi kabul eder. Ağa, bıyık altından gülüp konağına çekilir.

Yapılan seçimde Tellioğullarından Durgut emmi tek başına muhtar olmayı başarır. Durgut emmi, şehir görmüş adamdır, hemen çalışmalara başlar. Komşu köylere giden patikaları yollara çevirir. Buğdayın komşu köylere satılmasını ve karşılığında patates alınmasını sağlar. Köylü de Durgut emminin icraatlarından pek memnun kalır, hatta elleri akçe görmeye başlar. Lakin bu durum Ağanın pek hoşuna gitmez. Zira gün ve gün köydeki otoritesi zayıflamakta, köydeki uşaklar bile kendisine yan yan bakmaktadır.

Ağa bir gün Durgut emmiyi konağına akşam yemeğine çağırır ve yemeğine zehir koyar. Evine dönen Durgut emmi ölür. Köy ahalisi çok üzülür, Ağadan şüphelenirler fakat ispatlayamazlar.

Durgut emmiden sonra köyün iki yakası bir araya gelmez. Tellioğulları, Seferoğulları ve Paşanın marabalarını temsilen 3 kişi seçilir. Üçü de ayrı havadan çalar. Herbiri kendi sülalesinin işlerine bakıp, diğerlerini sallar. Birisi köy meydanını genişletmeye çalışırken, diğeri yolları daraltır. Birisi içme suyu için kanal kazarken diğeri yan tarafta kanalizasyon kuyuları açar.

Köyde hiçbir iş düzgün yürümez, bir huzursuzluk başlar. Fakirleşen köylü, komşu köylerden patates de gelmeyince iyice asabileşir. Köylü patates kızartmasının tadını almıştır nitekim, patates kızartmasından vazgeçemez.

İşlerin çok kötü gitmesi ağayı korkutur. 3 kişiyi toplayıp, "şu köyü adam gibi yönetin, köylüyü ayaklandırmak mi istiyorsunuz" deyip, elindeki borç defterini yüzlerine atar.

Kanalizasyonun içme suyuna karışması bardağı taşıran son damla olur. Öfkeli bir köylü kanalizasyondan doldurduğu su testisini ağanın konağının eşiğinde parçalar. Bununla da kalmaz, köylü 3 temsilciyi köy çıkışına kadar sopalarla kovalar.

Köyde yeni bir muhtarlık seçimi yapılır ve Seferoğullarından delikanlı Dayyib tek başına muhtar olur. Zaten Dayyip, çocukluğundan beri yol, su işleriyle uğraşmakta, elinden iyi iş gelmektedir.

Dayyib, Durgut emmi gibi güzel işler yapar. Köyün içme suyu kanalları ile kanalizasyon kanallarını ayırır. Yolları genişletmekle kalmaz, çakıl taşları da döktürür. Köy meydanına arnavut taşı döşetir. Köyün fakir hanelerine çıra ve kesme hamur yardımı yapar. Yaşlı ninelerin dedelerin ellerine akçe tutuşturur. Hatta uzak köylerden gelen ördeklerin köyde yumurtlaması için "ördek iniş alanları" bile yapar.

Köyde hızla popüleritesi artan Dayyib emmi Ağa için tehlikeli olmaya başlar. Nitekim, imkanları artan köylü artık Ağayı görmezden gelir. Ağa otoritesini sağlamak için delikanlı Dayyib'i devirmenin planlarını yapar. Adamlarını Dayyib'e gönderip, ayağını denk al demeye getirir. Lakin Dayyib delikanlı adamdır, köy meydanındaki kavak ağacı gibi dimdik durur velakin etrafa polen yayıp milleti alerji yapmaz.

Ağa, birgün köy meydanındaki kütüğe "köyümüzde Ağalık vardır, bu köyün Ağası Tosun Paşadır" yazdırır. Bu meydan okumaya karşı delikanlı Dayyib'in kafası atar. Ağayı Dolmaçayır'da kıstırıp, "Ağa, Ağa, ben bu köyün seçtiği muhtarım, sıkıysa çık karşıma güreşelim" der. Ağa, bu meydan okumaya karşılık veremez, utancından konağına girip, bir daha dışarı çıkamaz.

Lakin ağa yine de boş durmaz, komşu köylere haberci gönderip köyümüzde bir zalım vardır, gelin bizi kurtarın der. Köy çocuklarına şeker verip, köy meydanında "Zalım Dayyip" diye bağırtır. Daha da ileri gider, köyün ucundaki birkaç haneye altın verip, karşılığında meyve ağaçlarına saldırtır, köy yoluna hendekler kazdırır.

Dayyip emmi kuru gürültüye pabuç bırakacak adam değildir. Hepsini savuşturur.

Delikanlı Dayyib'i deviremeyen Ağa kahrından ölür. Köy ahalisi toplanıp, geleneğimizdir, köyümüze yeni bir ağa gerekir deyip, Dayyib'i ağa yapmak isterler. Dayyib, bunu kabul etmez. Köylünün ısrar etmesi üzerine:

- Emmilerim, amcalarım bu köye ağalık yapacak adam değil, ırgatlık yapacak adam lazımdır. Köyümüzün ağaları hep bizleri birbirimize düşürmüştür. Ben köyünüzün muhtarıyım amma benden sonra tek bir muhtar çıkar mı bilemem. Eğer isterseniz bundan kurtulalım, köyümüze "reislik" getirelim; er meydanına isteyen çıksın, kazanan köyümüze reis olsun der.

O gün bugündür köylü bu meseleyi tartışmaktadır.

* Bu hikayedeki kişiler tamamen hayal ürünü olup gerçekle ilgisi yoktur.

** Hikayede Yasama, Yürütme, Yargı erklerinden sadece Yürütme işlenmiştir. Yasama, Yürütmeden bağımsız olması gerektiğine göre, Yasama konusunun işlenmemiş olması hikayede bir eksiklik olarak görülmemelidir.

Koç Holding eski CEO vekili Ekşioğlu, 2000 yılında yapılan bir röportajda "Koç Grubu geçmişte fırsatlar kaçırdı. Koç Holding'le ilgili bir kitap yazacağım. Konuyu Rahmi Bey'le de konuştum. Kitabımda kaçırılan fırsatları anlatacağım" diyor. 2014 yılında vefat eden Ekşioğlu'nun malesef böyle bir kitabı yok.

Koç Holding'in kaçırdığı en büyük fırsat şüphesiz GSM ihalesidir. Ekşioğlu'na göre bu fırsat, az para teklif etmekten değil, yabancı ortağa fazla bağımlı olmaktan kaybedildi.

Ekşioğlu, aynı röportajda Koç Grubunun yeni kuşağını "İhalelerin hepsine giriyorlar, ama hiçbirini alamıyorlar" diye eleştiriyor.

Tabii bu röportaj, Koç'un Tüpraş'ı satın almayı başardığı 2006 yılından önce gerçekleşmiş. Koç, Tüpraş'ı alarak yeni bir dönem başlattı. Tüpraş, bugün de Türkiye'nin açık ara en büyük sanayi kuruluşu ve yıllık cirosu tek başında 37 milyar tl ile en yakın rakibine birkaç kat fark atmış durumda. Koç, enerjinin ve petrolün tadına varmış olacak ki, petrol dağıtım pazarına da girerek bu alandaki liderliğini perçinledi.

Koç'un belki de en önemli özelliği, rekabetin çok çetin olduğu pazarlardan dinamik bir şekilde çıkıp, rekabetin düşük, kârın yüksek olduğu sektörlere yönelmesi.

Benim gözümde bunun en bariz örneği otomotiv lastiği sektörüdür. Çiftçinin tek bir traktör arka lastiği için, bir çift danasını sattığı zamanlarda Koç, sektörün göbeğindeydi. Ne zamanki Çin lastikleri piyasaya girdi ve piyasada rekabet kızıştı, Koç sektörden çekildi. (Bugün çiftçi tek bir dana ile isterse traktör lastiği koleksiyonu yapabilir).

Aynı durum, Gıda Pazarlama sektöründe de oldu. Mustafa Koç, Migros'u 2008 yılında yaklaşık 2 milyar tl'ye elinden çıkararak sektörden çekildi.

Bugün Koç, her ne kadar gücünü muhafaza ediyor olsa da, özelleştirme yoluyla büyümesi kolay değil. Eskiden çok fazla yerli rakibi yoktu, şimdi ise öyle değil. Otoyol özelleştirme ihalesine Ülker ile beraber girdi, fakat devlet verilen teklifi az buldu. Doğalgaz Dağıtım şirketlerinin gözbebeği İGDAŞ'ı ise devlet özelleştirmek yerine halka açmaya karar verdi.

Diğer taraftan Tüpraş'a rakip olacak Azeri Star Rafinerisinin inşaası hızla devam ediyor.

Bakalım Koç Grubu, yeni yönetimi ile nasıl bir performans sergileyecek.

Milli uçağın geliştirilmesi için ilk adım "2 yıllık kavramsal tasarım" aşamasıydı, bunun için TUSAŞ'a 20 milyon dolar tahsis edilmiş ve TUSAŞ yetkilileri 2014 başında bu aşamanın biteceğini söylemişlerdi. Şimdi 2016 başındayız ve maalesef halen uçağın tek motorlu mu yoksa çift motorlu mu olacağının kesinlik kazanmadığını haberlerden öğreniyoruz.

Uçak geliştirmek zor ve karmaşık bir iş. Hindistan, 30 yılda Tesaj savaş uçağı projesini tamamlayamamış, geçen Eylül ayı itibarıyla uçağı uçurabilmişler ama problemler giderilememiş, üstelik uçağın radarları yetersiz olduğu için bunların İsrail radarları ile değiştirilmesine karar verilmiş. Bu gecikmenin sebebi olarak, Hindistan Hava Kuvvetlerinin 1990 yılına kadar kriterlerini belirleyememesi ve sonrasında krizlerden dolayı fonlamada yaşanan sıkıntılar gösteriliyor. <a rel="nofollow" style="color: blue;" href="https://www.quora.com/Why-did-it-take-30-years-to-build-Indias-first-indigenous-fighter-jet-Tejas" target="_blank">link</a>

Milli bir uçağa ihtiyacımız olduğu gayet açık. Savaşları kazanmanın kritik noktasının hava üstünlüğünden geçtiği bugün anlaşılmış durumda. 1939 yılında Almanya'nın Polanya'yı işgal ettiğinden beri, hava üstünlüğü sağlanamadan hiçbir savaş kazanılamamış, hava üstünlüğü sağlamış bir düşmana karşı hiçbir savunma ortaya konamamış, hava üstünlüğü sağlamış bir rakibe de hiçbir başarılı saldırı yapılamamış.

Hava üstünlüğü sağlamanın kritik olduğunu ilk ve etkili olarak Hitler Almanya'sı göstermiş. 1900'lü yıllardaki eski konsept, bombardıman uçaklarının işi bitireceği yönündeymiş. Yani, düşman yerleşim yerlerinin ve üretim merkezlerinin vuralması ile düşmanın dize getirilebileceği düşünülüyormuş. Almanya, İkinci dünya savaşında bunun böyle olmadığını Avrupa, Amerika ve Rusya'ya öğretmiş. Müttefik ülkelerin, "Kara Perşembe" dedikleri olayda Almanya'nın Schweinfurt şehrindeki Rulman fabrikalarını bombalamak üzere yola çıkan yaklaşık 300 bombardıman uçağının 60 tanesi geri dönememiş, 140 tanesi de hasar görmüş. Bu olaydan sonra asla avcı uçakları refakat etmeden bombardıman uçağı gönderilememiş. Ama avcı uçaklarının menzili kara Avrupasında bittiği için etkili avcı uçakları da yokmuş. Zaten Almanya savaşın başlarında doğu cephesinde 4000 rus uçağını yok ederek hava üstünlüğünü elde etmişler. Fransız hava sahasını ise 2 günde kontrol altına almışlar. Müttefik ülkeler ancak savaşın sonlarına doğru menzili 500 mile çıkarılan P-49 ve P-51 uçakları ile hava sahasını kontrol altına aldıktan sonra Almanya dize getirebilmişler.

İkinci dünya savaşı sonrasında hem Amerika hem de Rusya hava üstünlüğü sağlayacak uçakları geliştirmeye başlamışlar. ABD, Kore savaşında Kuzey Kore ve Çin'e karşı hava üstünlüğü sağlamış. Bu başarıda ikinci dünya savaşında da savaşmış pilotların, Kuzey Kore ve Çin pilotlarından daha tecrübeli olması da çok etkili olmuş.

Buna rağmen, Vietnam savaşında Amerika istediği başarıyı yakalayamamış. Çünkü hem savaş tecrübeli pilotları emekli olmuş, hem de hava üstünlüğünü radar ve füze teknolojisi ile it dalaşına girmeden elde edebileceklerini zannetmişler. Fakat radar ve füze teknolojileri henüz yeteri kadar gelişmemiş olduğundan, manevra kabiliyeti düşük F-4 uçakları ve nispeten tecrübesiz pilotları ile Rus uçaklarına karşı bariz bir üstünlük sağlayamamışlar.

Vietnam savaşı sonrasında ABD hava üstünlüğü için konsept değiştirmek gerektiğini anlamış. Bunun için F-15 ve F-16 projeleri başlatılmış, F-15 kartalları ile mutlak hava üstünlüğünü, F-16 şahinleri ile ise it dalaşına odaklanılmıştır. Yalnız, tek motorlu F-16'ların operasyon alanları dar olduğu için Amerikan Hava ve Deniz Kuvvetleri tarafından tercih edilmemiş, Hava Kuvvetleri F-15'i, Deniz Kuvvetleri ise F-18 Hornet'i tercih etmiş. Bu iki uçak da çift motorlu, silah yük kapasitesi yüksek uçaklardır.

Bugün ABD hava üstünlüğünü hala F-15 uçakları ile sağlıyor. Dünyanın en iyi uçağı olarak gösterilen F-22 Raptor ise uzun vadede F-15'lerin yerini alacak.

Milli uçağımıza tekrar geri dönersek, -anladığım kadarıyla- bu uçağın F-16 gibi tek motorlu bir avcı uçağı mı, yoksa F-15 gibi hava üstünlük uçağı mı olacağına tam olarak karar verilememiş gözüküyor. Hindistan'ın durumunu da düşünerek "geç olsun, bizim olsun" diyelim mi?

MÖ 6000: Türkler karınca toprağıyla sütü mayalayarak yoğurt elde etmeyi başardı.

MÖ 200: Hunlar tahıldan un çıkararak ekmek yapmaya başladı.

13. yüzyıl: Nasrettin Hocanın Akşehir Gölünü mayalama teşebbüsü başarısızlıkla sonuçlandı.

1285: Dünyada ilk ve tek olarak bir aşçıya anıt mezar yapıldı (Mevlana Hazretlerinin aşçısı olarak bilinen Ateşbaz Velinin Konya-Meram'daki türbesi).

1478: Fatih Sultan Mehmet'in Topkapı Sarayına büyük mutfaklar yaptırması ile Osmanlı Saray Mutfağının gelişimi başladı.

1985: Türkiye'nin ilk aşçılık okulu eğitim-öğretime başladı.

1997: Türkiye'nin ilk Aşçılık Derneği Mengenli duayen Aydın Yılmaz önderliğinde kuruldu.

28 Ekim 2015: Mengenli Oktay Usta, kazan kaldıran ilk aşçı olarak kayıtlara geçti.

Vladimir Putin, 1952 yılında Rusya'nın Baltık tarafındaki tarihi şehri Sen Petersburg (eski ismi ile Leningrad)'da fabrika işçisi bir anneden ve asker bir babadan doğdu. Baba Vladimir, 1930'lu yıllarda Sovyet denizaltılarında, II. Dünya savaşı öncesinde bir saldırı taburunda askerlik yapmış, II. Dünya savaşında ise ciddi bir şekilde yaralanmıştı. Kendisinden büyük iki abisinden biri doğumdan bir süre sonra, diğeri ise Almanların Leningrad'ı kuşatmaları sırasında difteriden ölmüştü.

Putin'in dedesi ahçıdır ki, Lenin ailesi ve Stalin'e bile yemek yapmıştır. Putin'in anneannesi Almanlar tarafından 1941 yılında öldürülmüş, dayıları da savaşta kaybolmuştur.

İlkokul yıllarında kaba tavırları ile ön plana çıkan bir çocuk olmuş, 12 yaşından itibaren judoya ilgi duymuş ve rus televizyonundaki ajan karakterleri taklit etmeye başlamıştı.

1970 yılında Hukuk Fakültesine girdi. Bitirme tezinin ismi "Uluslararası Hukukta En Çok Uygulanan Mübadele Prensipleri"dir ve tez, başkasından aşırmadır. Üniversite yıllarında Komünist Partisine kaydolmak zorunda kalmış ve ayrıca kendisini siyasete sokacak kişi olan üniversite hocası Anatoly Sobchak ile tanışmıştır.

Putin, mezuniyet sonrası KGB'de işe girdi. Birkaç yıllık eğitim ve görevden sonra Doğu Almanya'ya gönderildi. Buradaki en önemli görevi Dresden Teknik Üniversitesine gelen yabancıları kafalayarak işe almak ve bunları el altından Amerika'ya göndermekti. Putin'in Dresden yıllarındaki en önemli başarısı, bir Amerikalı çavuş ile iletişime geçerek ondan 800 mark karşılığında gizli olmayan bir kullanım klavuzunu satın almak olarak gözükmektedir.

Putin, siyasete 1990 yılında Sen Petersburg Belediye Başkanının uluslararası ilişkiler danışmanı olarak girdi. Belediye Başkanı Anatoly Sobchak, Putin'in üniversite yıllarından hocasıydı. Belediyedeki görevi, yurtdışı ilişkilerinı geliştirmek ve yabancı yatırımı arttırmaktı. Göreve geldikten kısa bir süre sonra şehir hukuk konseyi tarafında soruşturma geçirdi. Müfettişler, 93 milyon dolar değirindeki metalin Putin tarafından daha az gösterilerek yurt dışına ihraç edildiğini ve karşılığında gelmesi gereken gıdanın ise gelmediğini belirlediler. Soruşturmayı bir şekilde atlatan Putin, 1994 yılında şehir yönetiminin sorumlu vekil başkanlarından biri oldu.

1996 yılında Anatoly Sobchak'nun belediye seçimlerini kaybetmesi üzerine Moskova'ya çağrıldı. Nitekim kendisi mevcut görevinin yanında Rusya Başbakanı tarafından kurulmuş olan liberal "Evimiz Rusya" partisinin Sen Petersburg yöneticisiydi. 1995 seçimlerinde partinin Sen Petersburg kampanyasını yönetmiş, seçimden sonra da bu göreve getirilmişti.

Moskova'daki yükselişi çok hızlı oldu, bu 3 yıllık süreçte Başkanlık Mülkiyet Yönetimi Bölüm Şefi, Başkanlık Personel Şefi gibi pozisyonlarda yer aldı. Rusya Federasyonu Başkanı Boris Yeltsin, Putin'i 1998 yılında İstihbarat Başkanı, 1999 yılında ise Başbakan olarak atadı. Sağlık problemleri de olan Yeltin istifa edince, Rusya Başkanı oldu.

Bir iddiaya göre Putin'i Moskova getiren kişi soruşturmalarla başı dertte olan Yeltsin'di. Putin, kendinden önce gelenlere saygılı birisiydi. Sen Petersburg Belediye Başkanı Anatoly Sobchak ile çalışırken hem etkili bir yönetim ortaya koymuş hem de başkanın geçirdiği rüşvet soruşturmasınından kurtulmasını sağlamıştı. Putin Moskova'ya geldikten sonra, Yeltsin yanlılarına karşı bir soruşturma yürüten savcıyı da devre dışı bıraktı. Putin'in basamakları hızlıca çıkmasının sebebi de buydu. Yeltsin'in birinci önceliği, sonrasında başının derde girmemesi için Başkanlığı emin bir ele teslim etmekti ve bu kişi Putin'di. Putin, başkan olduktan sonra Yeltsin ve ailesini koruyan bir dizi kanunlar çıkardı.

Yelsin aynı zamanda Başkanlıktan çekildikten sonra ipleri de elinde tutmak istiyordu. Fakat Putin, Yeltsin'i korumakla beraber, ipleri tamamen eline aldı ve Yeltsin'i yöneten etkili işadamlarına iki seçenek koydu. Ya kendisine itaat edecekler ya da ülkeyi terk edeceklerdi.

Bütün gücü eline alan Putin, başardığı işlerle halkının da desteğini alarak büyük işler yapmaya devam ediyor.

Putin'in kamuoyuna yansımış sözlerinden bazıları:

"Bana 20 yıl verin, size yeni bir Rusya vereyim."

"Modern dünyada, zayıf ülkeler yabancı ziyaretçilerden hangi yöne gitmeleri ve hangi politikayı takip etmeleri konusunda kesin tavsiyeler alırlar."

"Kim Sovyetler Birliğini özlemiyorsa kalbi yoktur, kim onu geri istiyorsa beyni yoktur."

"Bazen doğru yolda olduğunuzu görmek için yalnız bırakılmanız gerekir."

"Anavatana ihanet eden kişilerin kitaplarını okumam."

"Rusya'daki normun 3 çocuklu aileye dönmesi gerektiğine inanıyorum." (Bunu Tayyip Erdoğan'dan kopya çekmiş olmalı.)

"Zayıf bir hükümete değil, bireylerin hakları için sorumluluk taşıyabilecek ve toplumun tümünü kollayacak güçlü bir hükümete ihtiyacımız var."

"Rusya, Avrupa kültürünün bir parçasıdır. Dolayısıyla, NATO'yu bir düşman olarak görmek zor."

"Hiçkimse Rusya'ya askeri yönden üstünlük kurma hülyasına kapılmamalı, bunun olmasına asla müsade etmeyeceğiz."

"Tarih, bütün diktatörlüklerin ve otoriter hükümetlerin geçici olduğunu göstermiştir. Sadece demokratik sistemler geçici değildir. Bazı eksiklikleri olsa da insanlık daha üstün bir sistem kuramamıştır."

Ak Partide Merkez Karar Yönetim Kurulu seçimi sırasında Bülent Ağabeyin şok açıklamalarına şahit olduk. Ne diyordu Bülent ağabey:

- Eskiden "Biz" idik, şimdi "Ben"e döndük. Türkçesi, Tayyip Erdoğan başlarda iyiydi, şimdi tek adam oldu.

- Koalisyon kurulamamasının sebebini söyleyemem. Türkçesi, Tayyip Erdoğan koalisyona engel oldu.

- (Davutoğlu için) Bu adam herkesten temiz. Türkçesi, aramızda temiz olmayanlar var.

Nedir Bülent Ağabeyin Tayyip Erdoğan ile meselesi. Ne alıp veremediği var. Bence bunun altında problemlere bakış açısındaki farklılıklar yatıyor.

Tayyip Erdoğan çözüm odaklı bir insan. Keskin çizgilere sahip, mazeret kabul etmeyen, problemlerin semptomatik değil, gerçek sebeplerine savaş açan bir kişiliğe sahip. Günü kurtarıp, idare yoluna gitmek onun kişiliğine ters.

Örneğin, Tayyip Erdoğan bu yüzden sigara içen bir kişiyi gördüğünde sigarayı bıraktırmaya çalışır veya düğün merasimlerinde işte tam bu yüzden 3 çocuk tavsiyesinde bulunur.

Tayyip Erdoğan çözüm odaklı olduğu kadar, zaman kaybına tahammülü olmayan bir liderdir de. Onu temel atma törenlerinde müteahhit firma ile "zaman" kısaltma pazarlığı yaparken görürsünüz, ya da ihracat hedeflerini büyültürken. Tayyip Erdoğan, şartları zorlamasını, yüksek ritimde çalışmayı sever.

Onun bunları yaparken tribünlere oynadığını düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Çünkü, lafını esirgemeyen bir kişidir de. Her an haddini aşmış birine "Ananı da al git" veya suçlu olmasına rağmen sesi çok çıkan bir hadsize "Sen katilsin" diyebilir. Sonucunu o anda hiç düşünmez.

Tayyip Erdoğan'ı Bülent ağabeyden ayıran bir özelliği ve belki de kavgalarının sebebi onun Bürokrasi Canavarını yakından tanıyor olmasıdır.

Nitekim, Bürokrasi ile savaşında Marmaray'ı sadece 4 sene gecikme (!) ile bitirebilmiş bir siyasidir. Üçüncü havaalanı, Kanalistanbul, Üçüncü Köprü gibi projelere çeşitli engellemelere rağmen imza atmıştır.

Bülent ağabeyin hiç belediye tecrübesi olmamıştır. Binali Yıldırım gibi yüksek icra gerektiren bir bakanlığı da yönetmemiştir. Başbakan Yardımcılığı döneminde, "şu uygulamayı da Bülent ağabey başlatmıştır" diyebileceğimiz bir icraatı da yok maalesef.

Bülent ağabey, vakti zamanında girdiği Manisa Belediye Başkanlığını kazansaydı, biraz çöp, biraz yol, biraz su problemleri ile uğraşsaydı. Hatta birkaç müteahhit ile işler tamamlanmadığından dolayı kavga etseydi de işlerin gözüktüğü kadar kolay olmadığını görseydi.

Belki, zamanın çok kıymetli olduğunu, zaman kaybetmeden büyük işlerin yapılması gerektiğini, maksatın "bağcıyı dövmek" değil, "üzüm yemek" olduğunu yakinen görürdü. Şimdiki "İstemezük" diyenlerle aynı dili konuşuyor olmazdı.

Bülent Ağabey rantdan, temiz olmaktan söz ediyor da..

Acaba Tayyip Erdoğan Belediye Başkanlığı döneminde aktif bir şekilde İstanbul'un problemlerini çözme kabiliyetine sahip olmasaydı, bugün Bülent Arınç'ı tanıyor olacak mıydık? İşte bunu çok merak ediyorum.

Devlet sözcüğü, Arapça'dan dilimize girmiş. Şöyle tanımlanmış: "Toprak bütünlüğüne bağlı olarak siyasal bakımdan örgütlenmiş millet veya milletler topluluğunun oluşturduğu tüzel varlık".

Aynı tanımın devamında, devletin sosyal refah, kamu düzeni ve halk sağlığı ile uğraşarak meşruiyet kazandığı ve bunun için de kural koyma, düzenleme, yetkilendirme ve yasaklama gibi çeşitli enstrümanlara sahip olduğu yazılı.

Anonim edebiyatımızda ise Devlet, babadır, zeval görmemesi gereken varlıktır ve onunla şaka olmaz. Devlet kapısı başka kapılara benzemez.

Benim zihnimde devlet deyince şu hadise canlanır. Kapının önünde yaşlıca bir amca durmaktadır, ceketinin düğmesini sıkıca iliklemiş ve kasketini eline almış bir şekilde kapıyı nazikçe tıklar, kapıyı açar, vücudunu hafifçe öne eğerek korkuyla karışık bir saygı ile içeri girer. Bu, devletin gözüken sert yüzüdür. Nitekim, amcanın işinin görülmemesi (!) içerideki memurun dudağından çıkacak iki kelimeye bağladır: "Yarın gel".

Peki bu kadar soğuk bir yüze sahip bir devlet, devlet düşmanlarına da aynı sertlik ile cevap verebilir mi? Daha açık bir ifade ile, böyle bir devlet eli silahlı teröristlere hayatı zindan edebilir mi?

Hayır.

Çünkü, terör ile mücadele edebilmek için öncelikle güçlü bir ekonomiye sahip olmanız gerekir. Profesyonel askerleriniz, silahlarınız, istihbarat elemanlarınız, mühimmatlarınız olmalıdır. Bunlar için de ciddi bütçe ayırmalı, atılan bombanın yerine yenisini koyabilmelisiniz.

Halbuki, soğuk yüzlü devlet, sahip olduğu bunaltıcı bürokrasi yüzünden vatandaşını kendisinden uzaklaştırmış, ekonomiyi büyütecek müteşebbislerin arzularını kırmış ve bunun bir sonucu olarak ekonomide büyümeyi yakalayamamıştır. Bırakın terörle mücadelede yenilikler yapmayı, memurlarının maaşlarını bile güçlükle ödüyor olabilir böyle bir devlet.

Devletin teröre sert yüzünü gösterebilmesi için vatandaşına yumuşak olması bir keyfiyet değil zorunluluktur. Vatandaşını mutlu et, onları ekonomiye kat, ekonomini büyüt ki, güçlü bir savunma mekanizması ile teröre kan kusturabilesin.

Devlet, vatandaşına gül dağıtan çelikten bir ele sahip olmalı, vatandaşından güç almalı ve düzeni bozmak isteyenlerin yüzüne yine aynı çelikten eli indirmelidir.

Kısacası, devletin yüzü yumuşak, tekmesi sert olmalıdır.

Devletimiz terörle mücadele noktasında, gerekli sosyolojik ve psikolojik adımları fazlasıyla yerine getirdi. Hatta çok ileri gittiğini iddia edenler bile oldu. Diğer taraftan ekonomik büyümenin yansıması olarak, silahlı kuvvetlerini de güçlendirdi. Ben çok yakın bir zamanda terörle mücadelede çok daha iyi sonuçlar alacağımıza inanıyorum.

Şehitlerimize Allah'dan rahmet diliyorum.

Demirtaş son çıkan ihbar yasasıyla ilgili sakın para için komşularınızı ispiyonlamayın, ispiyonculuk onursuzluktur demiş.

Tabii Demirtaşa göre onur-haysiyetin tanımı çok farklı, tıpkı barış kelimesinde olduğu gibi. Ona göre gece uykularında polis kurşunlamak çok onurlu bir davranıştır. Ya da ankesörlü telefonla konuşan askeri sırtından vurmak. Hele hele yola mayın döşeyip araç patlatmak onurlu olmanın vardığı zirve noktasıdır.

Onur kelimesinin sınırları zorlanmaktadır aslında. Mesela ambulansla doğurmaya giden kadını, araçtan çıkarıp yolun ortasına bırakmak da artık onurlu olmanın olmazsa olmazlarına girmiştir. Sahi siz hiç Demirtaş'ın "Bari ambulanslara, doktorlara dokunmayın" dediğini duydunuz mu?

Bazen bu onurlu davranışları yaparken, ekmek almaya giden bir çocuk da hayatını kaybedebilir. Herşeyin bir bedeli vardır canım, bu da onurlu olmanın bir bedelidir.

Onur kelimesini tek yanlış anlayan Demirtaş değil. Teröre terör, teröriste terörist diyemeyen çok onurlu yazarlar, kurumlar, dernekler var güzel memleketimizde.

Aslında bütün bu kelime kargaşasından Kandil'dekiler sorumlu. Onların verdikleri yanlış ilham yüzünden, buradakilerin kafası karışıyor, onuru alçaklık, savaşı barış anlıyorlar. Kandil'den esen rüzgar, taa İstanbul'daki Doğan Towers'daki usta yazarların bile şaftını kaydırmış durumda.

Zaten hükümet, bu gramer hatasını gidermek için ihbar yasasını çıkarmadı mı? İhbar demişken, acaba hükümet de Amerika'nın yaptığı gibi aradığı kişilere özel kartlar basacak mı? Sahi Karayılan'dan Kupa Ası olur mu?

Bence olmaz. Bu onurlu kişiliğe ancak Kupa Kızı yakışır.

Anka projesi 2004 yılında başlatılmış, 2010 yılında ilk Anka'yı hangardan çıkarmış ve 2013 yılında hizmete almışız. Toplam 9 yıllık bir tecrübe.

2012 yılında teröre karşı kullanılmak üzere Amerika'dan ısrarla silahlı Predator istemişiz ama talebimiz geri çevrilmiş. Bunun üzerine TUSAŞ'a silahlı Anka üretmesi için talimat vermişiz.

Anka'yı geliştirirken edinilen tecrübe ile bu işin 3-4 yıllık bir takvim dahilinde bitirilebileceği ifade edilmiş, yani 2015-2016 yıllarında.

Fakat bugüne geldiğimizde ortada silahlı bir Anka göremiyoruz. 2015 Savunma Fuarında geliştirme aşamasındaki Anka-S'i görüyoruz, uydu bağlantısı gibi bazı özelliklerin eklenmiş fakat silahlanma ile ilgili bir bilgi neredeyse yok. Anka-S'in 2018'de, silahlı Anka'ların ise ancak 2020'lerden sonra hazır olabileceği yönünde haberler okuyoruz. (Üreticinin web sayfası da dahil olmak üzere net bilgiye ulaşmak güç).

Tam da ihtiyaç duyduğumuz şu yıllarda silahlı bir Anka'dan faydalanamıyoruz yani.

Zaten yakın bir zamanda devletin silahlı bir İHA alacağı yönünde acil bir duyuru yaptığını ve Amerika'nın da müttefik ülkelere silahlı Predator satışına izin verebileceği yönünde haberlerin çıktığını öğreniyoruz.

Yani bir nevi silahlı Anka yetişmeyeceği için acil alım yoluna gidiyoruz.

Testler sırasında düşen Anka'ları gösterip "Uçmayacak Anka'ya Amin Demek" gibi garip başlıklar atanlar kadar acımasız olalım demiyorum. Onlara bakarsanız, Türkiye henüz havacılığa hazır değil ve insansız hava araçlarını İsrail gibi ülkelerden hazır almalı. En hafif tabiriyle kurumlar nezdinde hükümeti küçük düşürmek için her olumsuz görünen gelişmeye sarılan "teknik" görünümlü "siyasi" yorumlar bunlar. Çünkü bu haberleri yapanların, İsrail'in geliştirme aşamasında düşürdüğü Heron'lardan habersiz olması imkansız.

Ben şahsen silahlı Anka'ların geç kaldığını düşünüyorum. Hükümetin, 2004 yılından itibaren 11 yıldır kesintisiz olarak sürdürdüğü maddi ve manevi desteğin sonucu daha iyi olmalıydı. Bu oldukça uzun bir zaman - eğer iyi kullanıldı ise.

Umarım bir hızlanma olur zira aynı hızla gidersek Muharip Savaş Uçağının 2023 yılına yetişmesi de tehlikeye girebilir.

Ümitlenmiştim. Dombra'nın telif tartışmalarının hararetle yapıldığı günlerde, Serdar Tuncer'e verdiği etkili cevaplar ve kararlı duruşu karşısında neden olmasın diye düşündüm. Türkiye'den de sanatçı kökenli bir lider çıkamaz mıydı?

Amerika'nın en iyi 10 başkanı arasında gösterilen Ronald Reagan da bir aktör-sanatçı değil miydi? Kariyerinin ilk yıllarında radyo spikerliği yapmış, 50'ye yakın sinema filminde rol almış ve nihayetinde Hollywood'dan siyasete dikey geçiş yapmış ve başarılı olmuştu.

Üstelik Ronald, Hollywood'daki komunist meslektaşlarını CIA'e gammazlayacak kadar da ölesiye Amerikan değerlerine bağlı biriydi. Muhafazakarlıkta bizimkinin de bundan alt kalır tarafı yoktu, üstelik gammazlamak onun delikanlılık kitabında da olmazdı.

Milletvekili adayı gösterilmesinden sonra ümidim daha da arttı. Gerçi, verdiği bir röportajdaki tekvandolculuk vurgusu ve bana kimse yan bakamaz lafları biraz garip gelmişti ama olsundu. Fazladan sporcu olmasının hiç kimseye bir zararı yoktu.

Seçim sonuçları ve hükümet kurma çalışmaları üzerine yazdığı twit beni de şok etti. Şöyle diyordu: "Bakıyorum da bakkalı, manavı, berberi, kasabı koalisyon hükümetini çoktan kurmuşlar. Siyasetçiler bu işten anlamıyor herhalde.. :)".

Resmen topu rakibe vermiş, gel de at demişti.

Tepkiler karşısında kendisinden bir cevap bekledim, en azından şuna benzer bir savunma: "Arkadaşlar, ben sanatçıları temsilen meclise girdim. Ben de siyaset kökenli değilim ve süreci yönetenlerden değilim. Bu twiti sizleri küçümsemek için yazmadım". Karşılık vermemesi, yediği golü kabul ettiği manasına geldi.

Twit meselesi daha hafızalarımdan silinmemişti ki uyuma vakası cereyan etti. İş çığırından çıkmıştı. Bu kez topu kalesine bizzat kendisi atmıştı. Pusuda bekleyen-beklemeyen ne kadar çakal varsa saldırıya geçti. Bu durumdan kurtulmak için her ne kadar "Koalisyon" şiirini yazdıysa da belli bloğun tavrı "geç bunları" tarzındaydı.

Peki niçin bu kadar çok saldırıldı kendisine.

Birincisi bilindik bir sebep: Sanatını Ak Parti lehine çok iyi kullanmış olması.

İkinci sebep biraz garip gelebilir: Uğur Işılak'ın kıskanıldığını düşünüyorum. Kendisindeki endam, fizik, hitap, karizma, her ne pozitif özellik varsa birçok erkekte bu özellik yok. Bu yüzden kendisi "İlk Saldırılacaklar" listesinde yer alıyor. Eğer "hadi canım sen de" diyorsanız, sosyal medyada Uğur Işılak için atılan twitlere bakın, erkeklerin daha acımasız olduğunu göreceksiniz.

Ben kendisinden hala ümitvarım. Siyaset, Uğur Işılak'ın henüz tam olarak vakıf olamadığı bir alan. Titreyip, kendisine gelmesini bekliyorum.

Ronald Reagan, televizyonlarda Amerikan vatandaşlarının gözünün içine gülümseyerek bakması ve gönüllerini fethetmesi ile biliniyor.

Aynı zamanda, onların gözünün içine baka baka yalan söylemesi ile de.

Uğur Işılak, hiç yalan söylemedi.