Bir sonraki paylaşıma yaklaşık 03 saat 05 dakika kaldı.
04 Tem 01:00
Gülmeyi unuttuk be,
Sevmeyi unuttuk,
Soldurduk gencecik yaşta,
Bu kalbi kuruttuk.
Eski olan hiçbir şey yok yenide,
Oysa ne güzel günler bırakmıştık geride,
İki çocuk hayalimiz vardı hani bir de,
Oğlan Ferit olacaktı, kızın adı Feride.
Ah be geçmişim,
Aylak takımı sevgilerim,
Sokak başında başıboş kalmış kalbim,
Aşk bir kıvılcım samana atılmış bilirim.
Şimdi sahipsiz kaldı herşey,
Duvarda resmin yok,
Dudaklarımda ismin,
Ne geceler sayıklamıştım oysa,
Unutmak ne kolaymış meğer sevgilim.
14 Haz 17:00
Meşhur bir fimde öğretmenin biri cümlenin ögelerini anlatıyordu.Verdiği cümleyi tam olarak hatırlamıyorum.Ali akşam eve geç geldi diyelim cümleye.Öğretmen her sorunun yükleme sorulacagını söylediğinde ögrencilerden biri hocam her haltı yiyen Ali ama her şeyi yükleme soruyoruz diyerek arkadaşlarını da güldürmüştüBu sahne aklımdan hiç çıkmaz.Çünkü öğrencinin olaya bakış açısı çok hoşuma gitmişti
Fiili işleyen iradeli bir insan.Lakin insanın işlediği her fiil onu evirir çevirir yeri gelir bahtiyar eder yeri gelir zıllete düşürür.Bundandır ki kişiyi kendinden değil işlediği fiilden sorar az buçuk dilbilgisi bilenler. Ve atalar da der ki ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz.
Ve şunu unutmamalıyız ki insana işlediği fiil bulaşır.Demirle meşgul olana pasıŞ şekerle meşgul olana şiresi bulaşır.Umud edelim ki Allah c.c bizi güzel fiillere fail eylesin.
12 Haz 21:00
Ne vakit akşam çökse aklıma
Gönlüm olur birdenbire ama^
Yoktur açacak bana bir lamba
Artık benden yok kimseye fayda
Bilmem başka dimağlara çöker mi
Hemhal eder mi bu karanlık bizi
Etse dahi yoksa samimiyet fiili
Ondanda gelmez bize fayda ki!
Olsun sen sakın pes etme, ara
Güneşi bulamazsın belki ama
Küçük bir kor parçası bulsan da
Elbet kavuşacaksın aydınlığa
Belki bir gün,belki bir gün olacak
Her yer,herkes ışık saçacak
Samimiyet soluyacak insanlık
İçindeki kini söküp atacak
İnsanlık insan olduğunu
Elbet bir gün anlayacak
11 Haz 05:00
Sizin hiç sağ yanınız ağırdı mı ? Sızladı mı sağınız ?
Bazen solunuzdan vazgeçmeniz gerekir.
Bazen solunuzu unutmalısınız. Sanki O, sizi hiç kırmamış gibi.
Gururdan ya da dik durmaktan değil bu.
Aksine, yenilgiden. Aşk'a yenilmek, kalbinize ve O'na kazandırmak değil midir ?
Hep O'nun kazanmasını istemez misin zaten ?
Bu yüzden solunuz ağırmamalı.
Tüm kızgınlıklarla, pişmanlıklarla, vazgeçmişliklerle O'na kaybetmelisiniz.
Solunuza olacak her şeyden mutlu olmalısınız.
Çoktan teslim olmamış mıydı solunuz ?
Hep bir şeylerin yarısı olmaktan bahsederler. Solunuz O'na ait..
Tüm kötü şeylere rağmen bu iyi bir şey.
Gerçekten de yarını verebilmişsin O'na. Sağın senin artık.
Senin varlığın sadece sağ tarafında.
Bu yüzden saçının kokusu, güzel sesi, adını söyleyişi, gözlerine bakışı, anılar, fotoğraflar, umutlar artık sadece sağınızı acıtabilir.
Hamken solunuz acır, piştiğinizde solunuz unutulur, yandığınızda sağınız acımalı..
01 May 01:00
İnce ince yağmur yağardı gözlerinden,
Benim şu ıslanmaktan bıkmış üstüme..
Gökyüzü cennetle buluşurken,
"Elveda" diyorsun bana
Oysaki vakit henüz çok erken.
Gözlerin gözlerime karışırken,
En güzel rüyalarım seninle renklenirken,
Ölüyorum ben,
Oysaki vakit henüz çok erken.
Yarım kalan şiir dizeleri gibi,
Geceleri doğan güneş gibi,
Şarap şişelerinde arıyorum seni.
Tüketemediğim umutlarım karanlığa karışırken,
Gidiyorsun sen,
Oysaki vakit henüz çok erken.
Gözyaşlarım buharlaşırken,
Şu mevsim benliğini şaşırmış sonbahar gecesinde,
"Elveda" diyorsun bana,
Oysaki vakit henüz çok erken.
Ve kalkıp giderken yanımdan öylece,
"Elveda" diyorsun bana,
Sanki yabancıymışım gibi,
"Veda" ediyorsun bana..
Oysaki sevgilim,
Vakit henüz çok erken.
Beraber içeceğimiz kadeh kadeh
Yalnızlıklarımız varken,
Gitmek için vakit
Henüz çok erken.
17 Nis 13:00
Nerde saklanıyorsun
Şehrin öbür ucuna ihtiyacım var
Bir caddede karşılaşmaya
Merdivenlerde çarpışmaya
Uzun bir yola ihtiyacım var
Kargalar ağlıyor
Zamansa oldukça hızlı dövüyor dizlerimi
Rüzgar sıcaklıgını yağmurla karla paylaşıyor
Bu şehirde bilmediğim bir koku arayaşındayım
Bu şehir de bir arayışta
Belli ediyor tutkusuzluğunu
Martılar çığlık çığlığa
Hüzüne boğulmuş bir dünyadan çıkmaya çalışıyorum
Dudaklarımda kuru bir ayrılık var
Hiç bir dokunuşta bulunmayan
Hiç temasta bulunmamışken
Bir korku var ruhumda
Derinden hissediyorum
Bu hüzün fazla derin geldi
Boğuluyorum
Mahmud Asaf AĞAR
07 Nis 01:00
Hani çıksak dışarı,
Eski günlerden yüz bulup tutuşsak el ele,
Güneşin kızarttığı toprağa basarak,
Çimenlere uzansak.
Ortak olsak ağustos böceğinin neşesine,
Şahit olsak kumruların eşsiz sevgisine,
Ve martıların gülüşüne eşlik etse gülüşümüz,
Üzdüğü bulutlardan özür dilerken güneş,
El sallasak gökyüzündeki uçağa,
İçinde tanımadığımız yüzlerce insana,
Baharda her şey yakışır insana,
Gülmek, gülüşmek, sevmek, sevişmek,
Biz sadece gezelim kol kola,
Bir çay bahçesi durağımız,
Bir de pastahane kurabiye sıcaklığında,
Sebep çok sevdiğim baharda,
Sen bile daha güzelsin,
Ben daha aşığım mesela,
Kuşlar bile ayrı ötüyor,
Doğa haykırıyor sanki,
Sevin diye birbirinizi dünyaya.
05 Nis 01:00
Yaşamak zorunda olduğum bu karanlık dünya, acı sonlarıyla ağır ağır yaklaşıyor bana.
Ve bende acı sonları bekliyorum.
Üstelik bekliyor olmak güzel bir şiir yazmaya yarıyor sadece.
Uykusuzluğa, belki ağlamaya.
-
Bu simsiyah yer de, siyaha sarınarak,
Bembeyaz kalmaya çalıştım bunca sene.
İnsanlar sarındığım şeye aldanıp yanımdan bile geçmediler,
Bunun bedelini yalnız kalarak verdim belki de.
-
Bunca şeyi anlatmak için sakallarımın çıkmasını bekledim.
İnsanlar sakalım yok diye beni dinlemezler gibi geldi belki de.
Ve kitabımın kapağında sakallarımı okşadığım bir fotoğrafım olsun istedim.
Sakallarım hala çıkmadı ve böylelikle farkında olmadan beklemeyi anlatmayı da bekledim.
-
Küçükken sinekler peşimi bırakmayıp, her yanımı sardığında,
Kanım tatlı benim der,gülerdim.
Şimdilerde çürüdüğümü düşünüp,ağlıyorum.
Hayat insanı ne hale getiriyor.
-
Hayat insanla sınırlı da kalmıyor,dünyaya da dokunuyor.
Örneğin dışarıda oluk oluk kan akıyor ben beklerken,
Çocuk cesetleri üst üste duruyor,
Ve hiç biri altta kalanın canı çıksın diye bağırmıyor.
-
Öyle mahalle maçları da olmuyor artık,
Çocuklar genelde topa değil,birbirlerine vuruyor.
İnsanlık birbirini yiyor bir hiç uğruna,
Bakıyorum herkes barış istiyor,ama kimse barışmıyor.
-
Her şey bu kadar kötü giderken, bende kendime yakışanı yapıyorum.
İstikrarlı bir şekilde devam ediyorum kaybetmeye,
Bütün insanlar görmezden gelse de,
Bu kadar çocuk ölüyorken mutlu olmak yakışmaz benim gibilere.
-
Önceden uyanıkken gördüklerim uyurken gördüklerimden kötü değildi.
Artık uyurken gördüğüm kabuslar,uyanıkken gördüğüm gerçekliklerden daha cazip geliyor.
Ve sonunda tek dileği,bütün bunları düşünmekten kurtulup uyuyakalmak oluyor insanın.
Kabuslarla başı dertte değilse eğer, hemen kapatıyor gözlerini dünyaya.
-
Uyku,vicdanlı insanların tek dayanağı,
Beklemek ve kaybetmenin yürekli annesi.
Çekip alıyor çocuk cesetlerinin üzerinden beni,
Diretmiyorum ben de,sabaha karşı sarılıyor bana.
-
Beklemek ve kaybetmek,hiç durmadan büyüyen iki küçük kardeş.
Beklemek abisinden korkar hep, hiç gelsin istemez yanına.
Araları da pek iyi sayılmaz ancak,
Bayılırlar sonu hüsran olan oyunları oynamaya.
-
Bir rivayete göre,bu iki kardeş ne zaman kavga ederse,
Anneleri o zaman çocukları terk eder.
Bir gerçeğe göre,insan beklediğini ne zaman kaybederse,
Uyku insanı o zaman terk eder.
-
Ve gecenin en kör saatinde,insan böyle çocukça bir denklemin içinde kaybedebilir kendini.
Ölümle haşır neşir,oldukça çaresiz,her yer karanlık ve sessiz.
Sabah gözlerimi açacağımı bildiğim hayat ise,
Uykusuz ve annesiz!
08 Mar 02:00
Alo,
Sesin gelmiyor mu?
Gelmiyor.
Sonuna kadar gidiyor parmağım,
Çevirirken numaranı,
Ahizede soğuk metal kokuları.
Alo, alo, alo!
Kumbaram çoktan kırılmış,
Tüm birikimim üzüntü yığınları,
Velespit gidonuna bile yön vermez,
İrademin yitik duyguları.
Lastik peşinde koşmaktan yorulmuş,
Saklandığı yerde unutulmuş,
Anı defteri arasında kurumuş gül yaprakları,
Ah! Gençliğim, çocukluğum, huzur eşiğim ,
Yitmiş bir benim,
Bir tabloda unutulmuş ağlayan çocuk yüzü kederim,
Kara tren karası bahtım,
Huş türküsü beklentisizliği,
Acep nedendir giden herşeyin gelmezliği,
Alo, alo, alo...
Kimse yok mu geçmişimden,
Ses ver bana,
Kendini kaybetmek duygusu bu muydu yoksa?
Söyle bana,
İçimdeki çocuğun cılız sesi.
Penceremden ay süzülmüş...
Şehrin ışıkları hikâye!
Oldum olası cızırtı gibi gelmiştir o ışıklar bana.
Bir aya bakıyorum, bir de farklı renklerde titreyen şehrin ışıklarına...
Ne diyordu *Murat abi; "Âsude bir bahar ülkesi.."
Cuk oturdu!
Şu an başka türlü ifadeden âcizim.
Ne güzel bir cümle; Âsude bir bahar ülkesi...
İyi ki hakiki yazarlar var...
Yoksa bilmem kaç binlik kelime dağarcığımla neyi, nasıl ifade ederdim.
İnsan, başıboş değil. Her an kılavuza muhtaç.
Sadece beden ve beyin mi?
Ruhumuz da öyle.
Aslında ruhumuzun rotası belli de biz saptırıyoruz onu.
Temiz, tertemiz yaratılmış.
Müzik ruhun gıdasıymış!
Palavra!
On sene oldu müzik dinlemeyeli.
O vakte kadar elime kalem almadan kendi zevkime göre doldurduğum kasetleri dinlerdim.
Sonu hüsran!
Bütün birikmiş hislerimi buhar edip uçururdu o müzikler.
Sözleri ne kadar mana yüklü olursa olsun ruhuma gıda değil ezâ oldu, cefâ oldu müzik dinlemek. Şimdi rahatım, dinlemiyorum. Şiir kitapları okuyorum.
Bugün kendimi çok delikanlı hissediyorum.
Her mazluma yeterim, her kavgaya karışan cinsten. Bütün börtü böceği, hayvanatı ellerimle besleyecek yüreğe sahip olurum.
Baharı hep böyle karşıladım.
Uzak, çok uzaklardan gelen, hasreti çekilen bir misafiri karşılar gibi...
Elim kolum dolaşık, bakışlarım yeşilin tonlarına mıhlı...
Cazibesine yaz kış kapıldığım güneş, baharda ne hale getiriyor tahmin edin.
Abartıyor muyum?
Az bile söyledim.
Bahar geliyor bahar!!!
Balkon demirinde muhabbeti tavan yapmış iki kumru...
Peşi sıra, dünyaca ünlü, bilmem nerenin bilmem kimin orkestrasını sollayacak ses, nağme ve derinlikte şakıyan tek başına bir sığırcık.
(Kuşların isimlerini delibozuk ama esaslı bir zanaat erbabından öğrendim. Çiçeklerin de... Ben ona cancağızım derim, o da bana zibidi der. Aramızdan su sızmaz. )
Bahar geliyor...
Kimbilir kimin kabirleri yeşillenecek...
Kimbilir kuş cıvıltılarını kaç yetim mahzun bir gülümseyişle seyre dalacak...
Allahü teâlâ cennetinde kavuştursun.
Bahar böyle işte!
Her sene aynını yapıyor.
İlk nazarda aşık ediyor, içimi umutla, hayalle dolduruyor. Her işvesi yüreğimi yerle yeksan ediyor.
Bir de bakmışım dönüp gitmiş.
Bu kadar sevinme der gibi...
Muhabbetin en heyecanlı yerinde, ölümü hatırlatıyor.
Kollarımı iki yana açmış koşarken, ayaklarıma çelme takıyor.
İyi yapıyor.
Hakiki dostlar ölümü unutturmaz!
Dünya fâni, ahıret bâki...
Fotoğraf: @siirdukkan, çiçek, sıklamen.
*Murat Başaran
Dikeniyle beraber sevmek lazım gülü
Hem sevgi hem de acı için
Seven unutur mu hiç dünü
Fani dünyada bu telaş niçin
Malayani işlerle vaktin oldu harap
Yaradan’a sığınırız her zaman düşünce dara
Kâr ile ayrılacak idealine varan
Kol mühim değil yeter ki açılmasın kalpte yara
Kalpte açıldığında yara onarmak zordur
Tabip bul kendine o yaranı onarsın
Sen kıvılcım sanarsın ölümü oysa ki kordur
Din ile geçmeyen her dakika solarsın
Onun için yolumuz sadece olsun helal
Kul hakkı yeme yoksa ahirette batarsın
Bir gün sevdiklerine edeceksin veda
Sonra cehennemde kendi haline yanarsın
M.Mücahid Cesur
Asude bir çığlık düştü kulaklarıma,
Mavi deryaların gök ile karıştığı yerden.
Dingin çileler değdi gözlerime,
Aşılmaz dağların cüce olduğu memleketten.
İniltilerin ninni nağmelerini bastırdığı,
Beşiklerin ölü bebeleri uyuttuğu,
Babaların öfkelerini örse koyduğu,
Kahrın demiri ikiye bölebilmede mahir olduğu,
Firakın kol gezdiği şehirlerden...
Asude bir çığlık düştü kulaklarıma,
Dingin çileler değdi gözlerime.
Yalın ayaklarında asfalt ve toprağın rengi,
Vuslatı ararken gözü yaşlı bir kadın,
Elinde son tutamağından kalma bir sevgi.
Gözleri iz peşinde yol tutmuş bir gelin.
Tutsaklığına hürriyetin ezgiler dizen çocuğu,
Kucağında büyüten çilenin ninesi.
Yüzünü ince ince çizerken talih,
Güneş her yarığına renginden sürdü.
Dünya kadar küçümsediği yük bindi,
Nazenin bedeni ile çileyi doğuranın...
Yalın ayaklarında asfalt ve toprağın rengi,
Elinde son tutamağından kalma bir sevgi.
Karanlık ruhları esarette tutuk etmişken,
Hangi şehrin ışıkları bu öyle arsız parıldayan.
Ay parçası yüzünde toz tortu tutmuşken,
Beşiği moloz yığınlarına direnen çocuğun...
Ne gözyaşları temizler dimağına düşen tozu,
Ne de uykular unutturur kâbus gördüğü gündüzü.
Ekranda gördüğü “amcalar” karabasan oluverdi...
Oyuncağı sandığı uçakların kin kustu gökte.
Büyüyebilme hayali bile çok görüldü ona,
Beşiğine tonlarca demirden yük konulalı.
Kundağına barut kokusu düştü düşeli,
Yarınlardan da umudunu yitirdi bebek.
Karanlık ruhları esarette tutuk etmişken,
Ay parçası yüzünde toz tortu tutmuşken.
Yara nedir öğrenmemiştim ben anne,
Elime kına diye kan sürülen günden önce.
Okşa toprağımın üstünü acım dinsin anne.
Bir ninni söyle mezarımın yanı başında...
Aman sesin kısılmasın, gözün de yaş görmesin!
Ninnin taa başkentlerin duvarlarına değsin.
Belki boğazına düğümlenir tatlı sözlerin,
Beşiğimi mezar eyleyen “amcalar” duymasın!
Başucumda yalnız sen Yasinler oku,
Beşiğimi kıranlar bana yaklaşmasın!
Yara nedir öğrenmemiştim ben anne!
Okşa toprağımın üstünü acım dinsin anne!
Sahi anne neden kırdılar benim beşiğimi?
Yer tutmazken koca dünyalarında...
Neden çamura düşürdüler emziğimi?
Onların sofrasında gözüm yoktu benim!
Bana beşiğim, emziğim ve sen yeterdin!
Zaten artık oyuncakları da sevmiyorum...
Üstümüze bıraktığı soğuk demirlerden sonra.
Sahi anne neden kırdılar benim beşiğimi?
Neden çamura düşürdüler emziğimi?
17 Şub 02:00
direnir durur mürekkebi solan bu kalbin sessiz cızırtısında
bilmez hangi dağın yamacında hangi ceylan gözyaşı döker
bir nefes alırsın vermenin bini bin para
şiir öyle kolay değildir kelimeler dizilmez yan yana
ruhtur çağıran onu anlaşılmaz gölgesi
Kimi ondan dem vurur, kimi şundan
Medet umarlar meydanda ki puttan
Bilmezler ki gelmez onlardan hayır
Yenilecekler çünkü görünüyor ufukta
Ezan okunur, vurur kadehe utanmazlar
Yaradandan korkmaz, kuldan utanmazlar
Hepsi olmuş şeytanın evladı
Bizi yenecekler imanımızı kuşanmazsak
Ahlak, hoşgörü yok aforoz olmuşlar
Mideden gırtlağa haramla dolmuşlar
Türk toprağına musallattırlar
Çünkü şeytanı cehennemden kovmuşlar
Bunların en çok korktuğu yol sırattır
Hepsi de birbirinden domuz suratlı
İstediğin kadar dua et
Ama bil ki toprak hepimiz için son duraktır
M.Mücahid Cesur
Bazılarına hayat daha doğarken sırtını döner.
Buz gibi havalarda büyürler, sıcak ortamları sadece yazın bilirler. Normalde insan anne ve babasının himayesinde büyür ama bazıları bu durumdan muaf tutulmuştur. Şans, kapılarını bu taşra insanlarının üzerine kilitleyip anahtarı okyanus fırlatmıştır.
Burada herkes kendi şansını yaratmak zorundadır bu bir ihtimaldir ikinci ihtimal ise intihardır. Hayat kimseye üçüncü bir imkan tanımaz.
Gelişmiş ülkelerde insanlar hayatın doyum noktasına ulaştıkları için intihar ederlermiş. Burada ise aç oldukları için intihar ediyorlar. Hayat bu kadar uç noktalarda tamamlıyor kendini. Ortası olmaz çoğu zaman ya hep ya hiçtir çalışma prensibi.
Gazeteler de tinerci olarak geçerler bu insanlar bazen, bazen ise cepçi ama kimse sormaz ” neden bu halde bu çocuklar ? “ diye. Umursamazlar çünkü gazetecilere haber kodamanlara ise ego tatmin edebilecekleri bir ortam sağlanmıştır.
Bu hayatta kimse sıcak evinde oturup geleceğini planlamayı bırakıp sokakta tiner koklamaz ya da insanları gasp etmez yapıyor ise mecbur kalmıştır. Ama bu dünya da herkes gariban olanın peşindedir. Şirketler milyonlarca lira vergi kaçırıp kahraman ilan edilirken bu insanlar serseri, tinerci olarak adlandırılır ve toplumdan dışlanır.
“Burası dünya yahu, burası bu kadar işte.” Diyen , Muhsin Ünlü’nün ne demek istediğini çok net anlamaya başladım.
Bu rezil düzenin kaypak ve iki yüzlü insanlarının tüm dışlamalarına rağmen ben sokak çocuklarından hala umutluyum.
Sarıl bana uzaktan, at kollarını üstüme.
Mesafeler engel değil ki seni sevmeme.
Ben hissederim sen yeter ki sarıl bana.
Göz bebeklerimin içine bak!
Ağlamaktan kızarmış birer cehennem azabı gibi.
Ruhuma bir dokunsan, yerin yedi kat altından tırnaklarıyla kazıya kazıya çıkarak, bedenimin yerini bulmuş gibi.
Sen bakma bana abartırım ben.
Avuçlarımın arasında bıraktığın gözyaşıyla avunurum.
Oturur, ölesiye kadar hayal kurarım belki,
sağ elimde biram, sol elimde ucuz sigaram.
Camdan izlerim yaşayan insanları,
ölü bir insan geçtiğini görürsem,
Koşar sarılırım…
Geçmişten gelen acılar ve gelecek kaygısı şimdiyi mahveden iki zıt olgu. Sürekli gelecek için çalışıp bir gün mutlu olmak için mücadele verip hiçbir anı yaşayamadan ölmenin nasıl bir duygu olduğunu düşününce bu hayatta tek gerçeğin ölüm olduğu düşüncesi daha da netleşiyor bulanık beynimde.
Çok fazla kasıyoruz aslında her şeyi fazla büyütüyoruz kafamız da, belki aranız da yapanlarınız vardır ben arada yaparım çok bunaldığım zaman ölümü getiririm aklıma ölüm gibi korkutucu bir kavramın rahatlatıcı bir etkisi olduğunu da o zaman anladım. Zaten ölümün kelime anlamını bana sorsalardı kurtuluş derdim. Hem nasıl demeyim önceden karaya vuran hayvanlar için üzüldüğümüz bu dünya da karaya vuran çocuk cesetleriyle karşılaşınca insan ölümü kurtuluş olarak görüyor.
Diyorum ya o yüzden basit olayları gözünüz de büyütmeyin. En büyüğünün etkisi bir hafta yani bir hafta kendinizi hırpalamak yerin ... et demeyi öğrenin akıl sağlığınız için söylüyorum bunu. Yarısı anti depresan kullanan bir ülke için saçma bir tavsiye oldu ama olsun belki henüz kafayı yakmayan birileri okur bu yazıyı.
Çaba üzerine herşey yazılabilir
Var olan diger herşey üzerine yazılanlardan eksik yahut fazla yazılabilir !!
Tekrarsız aynı şeyler için farklı yollarla
ya da ki farklı şeyler için aynı yollarla ..
Alemde var olanları bağlayan, mücadeleler; bizibir kılan.
Neler uğruna savaştık ne içindi bunca çaba?!?
Herşeyden önce çabasız var mı hayatta!
Baktık hep etrafımıza yarını eksik dünü muzdarip bu günü tasa bildik.
Çabasızlardan kalma çabalarla kaderimiz yazıldı da.
Ne çabaladık ama bizce kendimizce ne çok emek.
Kimseler görmedi lakin bilmedi kimsecikler
Ne için cabaladık kim içindi bunca emek!
Hepsi ziyan oldu hepsi de töhmet..
Kaderi keder
Umudu yara
Sevdayı acı bilip,
Aşk'ı da hiç bilmedikse
Ne ola ki çabalayak??
Gören bilen kim ola ki çabalayak?
Gören bilen kim ola ki derdi alak ?
Sordukta aldıksa da cevap,
Bilmedik çabalayak， bilmedik kime koşak.
#ÇabaAllahİçinOlmalı.
Yalnızlık en güzel şeydir. Seni kıracak,üzecek kimsen olmaz. Önceleri yalnız kaldığımda üzülürdüm şimdi ise yalnızlığı bir lütuf gibi değerlendiriyorum.
Birini seversin veya hoşlanırsın onca sözler sarf edersin onun için sonra bir bakarsın kanadı kırık kuş gibi orta kaldığını görürsün.
Çırpınır çırpınır durursun,çırpınışların boştur bilmezsin. Harap olursun. Acılarımızı artık kimseye anlatamaz olduk. Çünkü ne kadar anlattıysak bir o kadar
acılarımız arttı. Siz siz olun kimsenizle acınızı paylaşmayın buna ihtiyaç bile duymayın. Sizi anlamış gibi yaparlar ama anlamazlar. Anlamayacaklar da.
Sevmek,bir olmak güzel şey aslında. Bazen bende istiyorum birisi hayatıma girsin,birlikte gülelim,ağlayalım istiyorum ama olmuyor işte.
Kime değer verirsek,kimi seversek hep onlar yapıyorlar kalbimize ilk darbeyi. Bizi bizden başkası sevemez ve anlayamaz.
insanların kendilerine göre bir bahanesi var. Benim bahanem yok sadece bir gerçeğim var o da şu; ''asla kimse, kendinizi sevdiğiniz kadar sizi sevemez,sevmeyecekte''.
İnsanlar beni sevsin diye çaba göstermeyin. Başkaları için kendinizi değiştirmekten vazgeçin artık. Sizi olduğunuz gibi kabul edemiyorlarsa hayatınıza almayın onları.
Almayın ki üzülmeyin. Gülüşlerinizi kaybetmeyin.
Her şeye inat sadece gülümseyin..
Bize ne sizin hikayenizden!
Demeyin; her hikayede bir hisse elbet vardır.
Benim payıma düşen, yapı itibariyle ne kadar hayat dolu, şen olursam olayım, içimde barınan hüznümün artık vatan-ı aslîsine kavuşmuş olmasıydı. Belki istisnasız her gece, başım yastıkla buluşunca, şöyle ohh diyeceğim sırada hatırıma gelir kaybettiğim yakınlarım. Ah ne olaydı da her vakit bu rikkat ve olgunlukla çarpsaydı yüreğim?! Ama ekserisi gece hortluyor böyle derin hislerin öyle değil mi...
On yedili yaşlarımda tanıdım seni. Aynı iş yerinde çalışıyorduk. Bilmediğimiz bir şey birbirimize hızla itti bizi.
Bağlandık...
Çok yürüdük...
Kol kola her yürüyüşte, duasını okumam için, ezan diner dinmez dirsek atışın geliyor hatırıma. Başını eğerdin, fısıltıyla okuduğum ezan duasına usul usul amin derdin.
Gözlerine uzun baktığımda kendini tutamaz gülerdin. Bayılırdım seni böyle güldürmeye. Aslında utanırdın da biraz. Sen kayıyor derdin , ben oynaşıyorlar derdim gözlerin için.
Benden altı yaş ihtiyar olduğunu fırsatını bulduğum an yüzüne yüzüne söylerdim. Sen de her seferinde kızmak yerine döve döve severdin beni.
Yaşımdan öte değer verirdin bana. İlk yazılarını bana okurdun, ben de sana...
Bazen ayakkabının içine, defter ya da kitabının arasına, ceplerine, her eşyanın içine mutluluk dolu notlar yazıp bırakırdım.
Sen de yapardın ama, benim kadar abartmazdın.
Sanki mutlu etmek için çıkmıştın karşıma. Sadece beni değil, herkesi.
Senin gibi dinleyen insan tanımadım.
Bana hep sabrı tavsiye ederdin. Dediklerin hep çıkardı ihtiyar bacı...
Omuzunda hıçkırarak ağladım. Hep seve seve teselli ettin.
Gençliğimin en deli çağlarında, akranlarım (çevrem itibariyle) ucuz sevda acıları çekerken, senin vesilenle dâvâ namzeti oldum.
Tavuk Suyuna Çorbalar kitabını elinde görünce, aklın fikrin yemek demiştim de köteği vermiştin sırtıma sırtıma...
Bir keresinde aşık olmak nasıl birşeydir diye sormuştun. Hem merak ediyordun hem de yaşamak istiyordun aşkı.
Heyhat!..
Genç yaşta ruhunu teslim ettin.
İnşallah şehidlerle kıyılmıştır nikahın.
Durgun halinde bile tebessüm yayan dudakların, vefat ettiğin anda da öyleydi.
Hüsn-ü zannım daima taze ve bakidir şehid olarak vefat ettiğine.
Dualarım da.
Mekanın cennet olsun canım ablam...
Twitter Hesabımla Giriş
Abdulhamid Osmanoğlu
Güzel...