Çok düşündüm ama bulamadım

Tebessümlerimin sebebini

Sen aklıma düşünce

Aklımın neden Maldivler’e gittiğini

Yolda yürürken güler mi insan

Her hava zerreciğiyle ayrı ayrı

Seni konuşur mu uyurken bile

Ya da bi salıncak düşün mesela

Hızlı sallanan bir salıncakta çarpar ya kalbin

Yoksa sesin salıncak mı senin

Oysa ben büyümüştüm ne işim olurdu salıncakla

Sesin ayin mi senin ilah olduğun mecrada

Bak aklıma geldi işte yine

Ne güzel güldün sen geçen gece

Ve kıskandı beni biliyorum

Biliyorum işte kıskandı beni yine

Seni tanımamış her bir gece

Aslında tanıştırmak isterdim sizi

Geceleri severim ben

E seni sevmek zaten en güzel meziyet

Ama küser bana kaldırımlar

Önce onlara sözüm var

Her bir kaldırım taşında adın

Her durakta seni tanıyan bir ağaç var

Dedim ya küser bana kaldırımlar

Önce geçtiğim yollardan geçip seninle

Abartmadığıma inandırmalıyım

Köşesi kırık olan haylazı

Tutup elinden oturtup yanına

Sonra bir şeyler anlattırıp saatlerce sana

Kaldırım taşıyım demeden çarpan kalbini

Abartmadığıma inandırmalıyım

Kırık köşeli o yamuk yumuk hıyarın

Hala düşünüyorum evet

Güneş doğduğunda ne yaptığını

Çaya kaç şeker attığını

Tuttuğun bardağın anlattıklarını

Giydiğin hırkanın nispet yapar gibi

Benden yakın oluşunu ballandırmasını

Neyse neyse bak bardak bekliyo ellerini

Ben zaten ekmeğe gidiyordum

Kaldırımlar bilir ekmek yolunu

Önce onlara sözüm var

Bekliyorlar bak küserler sonra

Onlar küserse banklara anlatırım seni

Ya da telefon direklerine belki

İlla ki bir şey bulurum çünkü

Çünkü öyle güzel ki anlatmak seni

Her şey bitse akan suya anlatırım

Akar gider ve gelir elbet yenisi

Ve ben bi kez daha, bi kez daha...

Sonsuza kadar hatta

Seni anlatırım evrendeki her varlığa

İki ay önce önce taşındım kırlangıç apartmanına. Beton yığınından oluşmuş bu mahallede bir dikili ağaç görmenin imkansız olduğunu mahalleye ilk girişte anlamıştım. Şu zaman için çok ilginç gelmedi. Eskiden deniz görmek için 20-25 kilometre seyahat ederken şimdilerde bir yeşil alan görmek için şehrin dışına çıkmamız gerekiyor. Ama asıl korkunç olan bu değil. Oturduğum sokakta apartman isimlerini gördüğümde acınası bir durumda olduğumuzu anladım. Sokağın başından sonuna kadar sırayla apartman isimleri "Çiçek apartmanı, Manolya apartmanı, Çınar apartmanı, Gül apartmanı, Menekşe apartmanı, Ceviz apartmanı... ve daha sırasıyla birçok bitki, ağaç sayabilirdim. Mezar taşlarından farksız... Herkes toprağını yok etmeden önce bitkisinin mezar taşı için bir apartman dikmiş...

Ahmet amca var burada apartman sahibi. Apartmanın en üst katında yalnız yaşıyor. Her ayın beşi geldi mi kiraları toplar. Yalnızlık huysuzlaştırmış Ahmet amcayı. Geçen günlerde kedimi veterinerden getirirken karşılaştık Ahmet amcayla apartman kapısında ne o dedi evde mi besliyorsun? Evet ne oldu ki Ahmet amca? Evi batırır kokutur besleme. E iyide sokakta ölsünler mi açlıktan Ahmet amca?Onu bunu bilmem ben evimde hayvan istemiyorum dedi. Çok fazla konuşmak istemediğim için hızla kırlangıç apartmanın kapısından içeriye girdim. Balıkçılıkla uğramış zamanında Ahmet amca. O da mezar taşı olarak kırlangıçlara bu apartmanı yapmış olmalı.

3. katta yaşayan Semra teyze var. Emekli hemşire. Sağ olsun haftada iki üç kere yaptığı böreklerden getirir. Halimi hatrımı sorar. Annene selam söyle der annemi tanımamasına rağmen ve gider. Bende annemi tanımıyorum bir yaşımdayken ölmüş ama olur Semra teyze söylerim sende Kemale selamlarımı ilet derim. Kemal: Semra teyzenin oğlu. Kapı komşum iki öğrenci. Daha ben seslerini duymadım ama Ahmet amca ikinci kata kadar inip çok ses yapıyorsunuz diyerek gün içinde en az iki kere uyarıyor çocukları eve kız arkadaşları gelmişse ses tonu yüksek ama kelimeleri seçerek kullanarak bir başka saldırıyor çocuklara.

Alt komşum Selim ile Berna yeni evlenmişler. Sürekli çalıştıkları için kendilerini görmüyorum. Arada tatlı atışmalar duyuyorum geç saatlerde. Sesler yükseliyor kapılar hızlıca kapanıyor. Şu ana kadar en uzun tartışmaları üç dakika sürdü. Susmak barışmak onlar için.

Bana gelince. Ben ikinci kattaki kiracı. Kimlikte yazan ismi pek kullanmam. İsimler insanın marka modeli gibi gelir sen seçmedin sen istemedin annen baban doğuma bir ay kala karar verdi.

Tıpkı üretimin son aşamasına yaklaştıkça isim arayışı; markalaştırılmak istenen ürün gibi. 18 yaşına kadar geçici isimlerle yaşamak ve 18'inden sonra istediğin ismi seçerek hayatını resetleyeceği bir dönemi olsun isterdim insanın. Ne yazık ki bu mümkün değildi.

Babamla büyüdüm geçen yıl onuda kaybettik. Çiftçiydi. Biraz tarlası bahçesi vardı onlarla uğraşır dururdu koca gün. Aylak kalınca kaşıntı tutar iş yaratırdı kendine. Tam bir köy çocuğuydu babam. Üşenmek nedir bilmezdi. Hep böbürlenirdi bana ne yapcan elalemin otellerinde çalışıp gel burada biraz tarla var bakarız kendimize. Her ne kadar çok istesem de kendi başıma bir şeyler yapmanın verdiği rahatlıkla hareket ettim. Turizmde 10. yılımı doldurmuş kenara biraz para atmış aylak aylak takılacağım bir dönem aradım. Bir süre önce babamı da kaybedince köyden işten uzaklaşıp 60 metrekare bir evde yaşamaya karar vermemle başladı her şey. Arada birkaç yere ekstraya gidip günümü geçiriyorum şimdilik.

HEP BİR AGIZDAN “ES” VERİN

HEP BİR OMUZDAN “RA “ DİYE VURUN.

ASLI İSRADIR CÜNKİ.

GÜZELLİĞİ MİRAÇTA .

KUDRETİ SIĞMAZ ARŞ-I ÂLÂ YA

VURUN AHALİ VURUN

VURUN AHALİ VURUN

YUMRUKLAR GÜRZ OLA

ALNININ CATINDAN VURULAN ÇOCUKLAR ADINA

VE AŞKINA

GÜN OLA DEVRAN DÖNE

DOST MASASI ŞEN OLSUN DİYE

VURUN AHALİ VURUN

SEVGİLİNİN GÜLÜŞÜNDE YİTİRİLEN UMUTLAR ADINA

NAR TANESİ SOĞUKLUĞUNDA

SEVGİNİZ SU BERAKLIĞINDA

VE TAŞ SAĞLAMLIĞINDA

VE CIKMADAN ZALİMİN ZÜLMÜ KININDAN

DOĞRULUP VURUN AHALİ

HEP BİR AGIZDAN “ES” VERİN

HEP BİR OMUZDAN “RA “ DİYE VURUN.

ASLI İSRADIR CÜNKİ.

GÜZELLİĞİ MİRAÇTA .

KUDRETİ SIĞMAZ ARŞ-I ÂLÂ YA

VURUN AHALİ VURUN

Meşhur bir fimde öğretmenin biri cümlenin ögelerini anlatıyordu.Verdiği cümleyi tam olarak hatırlamıyorum.Ali akşam eve geç geldi diyelim cümleye.Öğretmen her sorunun yükleme sorulacagını söylediğinde ögrencilerden biri hocam her haltı yiyen Ali ama her şeyi yükleme soruyoruz diyerek arkadaşlarını da güldürmüştüBu sahne aklımdan hiç çıkmaz.Çünkü öğrencinin olaya bakış açısı çok  hoşuma gitmişti

      Fiili işleyen iradeli bir insan.Lakin insanın işlediği her fiil onu evirir çevirir yeri gelir bahtiyar eder yeri gelir zıllete düşürür.Bundandır ki kişiyi kendinden değil işlediği fiilden sorar az buçuk dilbilgisi bilenler. Ve atalar da der ki ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz.

Ve şunu unutmamalıyız ki insana işlediği fiil bulaşır.Demirle meşgul olana pasıŞ şekerle meşgul olana şiresi bulaşır.Umud edelim ki Allah c.c bizi güzel fiillere fail eylesin.

Ne vakit akşam çökse aklıma

Gönlüm olur birdenbire  ama^

Yoktur açacak bana bir lamba

Artık benden yok kimseye fayda

Bilmem başka dimağlara çöker mi

Hemhal eder mi bu karanlık bizi

Etse dahi yoksa samimiyet fiili

Ondanda gelmez bize fayda ki!

Olsun sen sakın pes etme, ara

Güneşi bulamazsın belki  ama

Küçük bir kor parçası bulsan da

Elbet kavuşacaksın aydınlığa

Belki bir gün,belki bir gün olacak

Her yer,herkes ışık saçacak

Samimiyet soluyacak insanlık

İçindeki kini söküp atacak

İnsanlık insan olduğunu

Elbet bir gün anlayacak

Sizin hiç sağ yanınız ağırdı mı ? Sızladı mı sağınız ?

Bazen solunuzdan vazgeçmeniz gerekir.

Bazen solunuzu unutmalısınız. Sanki O, sizi hiç kırmamış gibi.

Gururdan ya da dik durmaktan değil bu.

Aksine, yenilgiden. Aşk'a yenilmek, kalbinize ve O'na kazandırmak değil midir ?

Hep O'nun kazanmasını istemez misin zaten ?

Bu yüzden solunuz ağırmamalı.

Tüm kızgınlıklarla, pişmanlıklarla, vazgeçmişliklerle O'na kaybetmelisiniz.

Solunuza olacak her şeyden mutlu olmalısınız.

Çoktan teslim olmamış mıydı solunuz ?

Hep bir şeylerin yarısı olmaktan bahsederler. Solunuz O'na ait..

Tüm kötü şeylere rağmen bu iyi bir şey.

Gerçekten de yarını verebilmişsin O'na. Sağın senin artık.

Senin varlığın sadece sağ tarafında.

Bu yüzden saçının kokusu, güzel sesi, adını söyleyişi, gözlerine bakışı, anılar, fotoğraflar, umutlar artık sadece sağınızı acıtabilir.

Hamken solunuz acır, piştiğinizde solunuz unutulur, yandığınızda sağınız acımalı..

Nerde saklanıyorsun

Şehrin öbür ucuna ihtiyacım var

Bir caddede karşılaşmaya

Merdivenlerde çarpışmaya

Uzun bir yola ihtiyacım var

Kargalar ağlıyor

Zamansa oldukça hızlı dövüyor dizlerimi

Rüzgar sıcaklıgını yağmurla karla paylaşıyor

Bu şehirde bilmediğim bir koku arayaşındayım

Bu şehir de bir arayışta

Belli ediyor tutkusuzluğunu

Martılar çığlık çığlığa

Hüzüne boğulmuş bir dünyadan çıkmaya çalışıyorum

Dudaklarımda kuru bir ayrılık var

Hiç bir dokunuşta bulunmayan

Hiç temasta bulunmamışken

Bir korku var ruhumda

Derinden hissediyorum

Bu hüzün fazla derin geldi

Boğuluyorum

Mahmud Asaf AĞAR

Hani çıksak dışarı,

Eski günlerden yüz bulup tutuşsak el ele,

Güneşin kızarttığı toprağa basarak,

Çimenlere uzansak.

Ortak olsak ağustos böceğinin neşesine,

Şahit olsak kumruların eşsiz sevgisine,

Ve martıların gülüşüne eşlik etse gülüşümüz,

Üzdüğü bulutlardan özür dilerken güneş,

El sallasak gökyüzündeki uçağa,

İçinde tanımadığımız yüzlerce insana,

Baharda her şey yakışır insana,

Gülmek, gülüşmek, sevmek, sevişmek,

Biz sadece gezelim kol kola,

Bir çay bahçesi durağımız,

Bir de pastahane kurabiye sıcaklığında,

Sebep çok sevdiğim baharda,

Sen bile daha güzelsin,

Ben daha aşığım mesela,

Kuşlar bile ayrı ötüyor,

Doğa haykırıyor sanki,

Sevin diye birbirinizi dünyaya.

Yaşamak zorunda olduğum bu karanlık dünya, acı sonlarıyla ağır ağır yaklaşıyor bana.

Ve bende acı sonları bekliyorum.

Üstelik bekliyor olmak güzel bir şiir yazmaya yarıyor sadece.

Uykusuzluğa, belki ağlamaya.

-

Bu simsiyah yer de, siyaha sarınarak,

Bembeyaz kalmaya çalıştım bunca sene.

İnsanlar sarındığım şeye aldanıp yanımdan bile geçmediler,

Bunun bedelini yalnız kalarak verdim belki de.

-

Bunca şeyi anlatmak için sakallarımın çıkmasını bekledim.

İnsanlar sakalım yok diye beni dinlemezler gibi geldi belki de.

Ve kitabımın kapağında sakallarımı okşadığım bir fotoğrafım olsun istedim.

Sakallarım hala çıkmadı ve böylelikle farkında olmadan beklemeyi anlatmayı da bekledim.

-

Küçükken sinekler peşimi bırakmayıp, her yanımı sardığında,

Kanım tatlı benim der,gülerdim.

Şimdilerde çürüdüğümü düşünüp,ağlıyorum.

Hayat insanı ne hale getiriyor.

-

Hayat insanla sınırlı da kalmıyor,dünyaya da dokunuyor.

Örneğin dışarıda oluk oluk kan akıyor ben beklerken,

Çocuk cesetleri üst üste duruyor,

Ve hiç biri altta kalanın canı çıksın diye bağırmıyor.

-

Öyle mahalle maçları da olmuyor artık,

Çocuklar genelde topa değil,birbirlerine vuruyor.

İnsanlık birbirini yiyor bir hiç uğruna,

Bakıyorum herkes barış istiyor,ama kimse barışmıyor.

-

Her şey bu kadar kötü giderken, bende kendime yakışanı yapıyorum.

İstikrarlı bir şekilde devam ediyorum kaybetmeye,

Bütün insanlar görmezden gelse de,

Bu kadar çocuk ölüyorken mutlu olmak yakışmaz benim gibilere.

-

Önceden uyanıkken gördüklerim uyurken gördüklerimden kötü değildi.

Artık uyurken gördüğüm kabuslar,uyanıkken gördüğüm gerçekliklerden daha cazip geliyor.

Ve sonunda tek dileği,bütün bunları düşünmekten kurtulup uyuyakalmak oluyor insanın.

Kabuslarla başı dertte değilse eğer, hemen kapatıyor gözlerini dünyaya.

-

Uyku,vicdanlı insanların tek dayanağı,

Beklemek ve kaybetmenin yürekli annesi.

Çekip alıyor çocuk cesetlerinin üzerinden beni,

Diretmiyorum ben de,sabaha karşı sarılıyor bana.

-

Beklemek ve kaybetmek,hiç durmadan büyüyen iki küçük kardeş.

Beklemek abisinden korkar hep, hiç gelsin istemez yanına.

Araları da pek iyi sayılmaz ancak,

Bayılırlar sonu hüsran olan oyunları oynamaya.

-

Bir rivayete göre,bu iki kardeş ne zaman kavga ederse,

Anneleri o zaman çocukları terk eder.

Bir gerçeğe göre,insan beklediğini ne zaman kaybederse,

Uyku insanı o zaman terk eder.

-

Ve gecenin en kör saatinde,insan böyle çocukça bir denklemin içinde kaybedebilir kendini.

Ölümle haşır neşir,oldukça çaresiz,her yer karanlık ve sessiz.

Sabah gözlerimi açacağımı bildiğim hayat ise,

Uykusuz ve annesiz!

Asude bir çığlık düştü kulaklarıma,
Mavi deryaların gök ile karıştığı yerden.
Dingin çileler değdi gözlerime,
Aşılmaz dağların cüce olduğu memleketten.
İniltilerin ninni nağmelerini bastırdığı,
Beşiklerin ölü bebeleri uyuttuğu,
Babaların öfkelerini örse koyduğu,
Kahrın demiri ikiye bölebilmede mahir olduğu,
Firakın kol gezdiği şehirlerden...
Asude bir çığlık düştü kulaklarıma,
Dingin çileler değdi gözlerime.

Yalın ayaklarında asfalt ve toprağın rengi,
Vuslatı ararken gözü yaşlı bir kadın,
Elinde son tutamağından kalma bir sevgi.
Gözleri iz peşinde yol tutmuş bir gelin.
Tutsaklığına hürriyetin ezgiler dizen çocuğu,
Kucağında büyüten çilenin ninesi.
Yüzünü ince ince çizerken talih,
Güneş her yarığına renginden sürdü.
Dünya kadar küçümsediği yük bindi,
Nazenin bedeni ile çileyi doğuranın...
Yalın ayaklarında asfalt ve toprağın rengi,
Elinde son tutamağından kalma bir sevgi.

Karanlık ruhları esarette tutuk etmişken,
Hangi şehrin ışıkları bu öyle arsız parıldayan.
Ay parçası yüzünde toz tortu tutmuşken,
Beşiği moloz yığınlarına direnen çocuğun...
Ne gözyaşları temizler dimağına düşen tozu,
Ne de uykular unutturur kâbus gördüğü gündüzü.
Ekranda gördüğü “amcalar” karabasan oluverdi...
Oyuncağı sandığı uçakların kin kustu gökte.
Büyüyebilme hayali bile çok görüldü ona,
Beşiğine tonlarca demirden yük konulalı.
Kundağına barut kokusu düştü düşeli,
Yarınlardan da umudunu yitirdi bebek.
Karanlık ruhları esarette tutuk etmişken,
Ay parçası yüzünde toz tortu tutmuşken.

Yara nedir öğrenmemiştim ben anne,
Elime kına diye kan sürülen günden önce.
Okşa toprağımın üstünü acım dinsin anne.
Bir ninni söyle mezarımın yanı başında...
Aman sesin kısılmasın, gözün de yaş görmesin!
Ninnin taa başkentlerin duvarlarına değsin.
Belki boğazına düğümlenir tatlı sözlerin,
Beşiğimi mezar eyleyen “amcalar” duymasın!
Başucumda yalnız sen Yasinler oku,
Beşiğimi kıranlar bana yaklaşmasın!
Yara nedir öğrenmemiştim ben anne!
Okşa toprağımın üstünü acım dinsin anne!

Sahi anne neden kırdılar benim beşiğimi?
Yer tutmazken koca dünyalarında...
Neden çamura düşürdüler emziğimi?
Onların sofrasında gözüm yoktu benim!
Bana beşiğim, emziğim ve sen yeterdin!
Zaten artık oyuncakları da sevmiyorum...
Üstümüze bıraktığı soğuk demirlerden sonra.
Sahi anne neden kırdılar benim beşiğimi?
Neden çamura düşürdüler emziğimi?

Sarıl bana uzaktan, at kollarını üstüme.

Mesafeler engel değil ki seni sevmeme.

Ben hissederim sen yeter ki sarıl bana.

Göz bebeklerimin içine bak!

Ağlamaktan kızarmış birer cehennem azabı gibi.

Ruhuma bir dokunsan, yerin yedi kat altından tırnaklarıyla kazıya kazıya çıkarak, bedenimin yerini bulmuş gibi.

Sen bakma bana abartırım ben.

Avuçlarımın arasında bıraktığın gözyaşıyla avunurum.

Oturur, ölesiye kadar hayal kurarım belki,

sağ elimde biram, sol elimde ucuz sigaram.

Camdan izlerim yaşayan insanları,

ölü bir insan geçtiğini görürsem,

Koşar sarılırım… 

Geçmişten gelen acılar ve gelecek kaygısı şimdiyi mahveden iki zıt olgu. Sürekli gelecek için çalışıp bir gün mutlu olmak için mücadele verip hiçbir anı yaşayamadan ölmenin nasıl bir duygu olduğunu düşününce bu hayatta tek gerçeğin ölüm olduğu düşüncesi daha da netleşiyor bulanık beynimde.

Çok fazla kasıyoruz aslında her şeyi fazla büyütüyoruz kafamız da, belki aranız da yapanlarınız vardır ben arada yaparım çok bunaldığım zaman ölümü getiririm aklıma ölüm gibi korkutucu bir kavramın rahatlatıcı bir etkisi olduğunu da o zaman anladım. Zaten ölümün kelime anlamını bana sorsalardı kurtuluş derdim. Hem nasıl demeyim önceden karaya vuran hayvanlar için üzüldüğümüz bu dünya da karaya vuran çocuk cesetleriyle karşılaşınca insan ölümü kurtuluş olarak görüyor.

Diyorum ya o yüzden basit olayları gözünüz de büyütmeyin. En büyüğünün etkisi bir hafta yani bir hafta kendinizi hırpalamak yerin ... et demeyi öğrenin akıl sağlığınız için söylüyorum bunu. Yarısı anti depresan kullanan bir ülke için saçma bir tavsiye oldu ama olsun belki henüz kafayı yakmayan birileri okur bu yazıyı.