Penceremden ay süzülmüş...

Şehrin ışıkları hikâye!

Oldum olası cızırtı gibi gelmiştir o ışıklar bana.

Bir aya bakıyorum, bir de farklı renklerde titreyen şehrin ışıklarına...

Ne diyordu *Murat abi; "Âsude bir bahar ülkesi.."

Cuk oturdu!

Şu an başka türlü ifadeden âcizim.

Ne güzel bir cümle; Âsude bir bahar ülkesi...

İyi ki hakiki yazarlar var...

Yoksa bilmem kaç binlik kelime dağarcığımla neyi, nasıl ifade ederdim.

İnsan, başıboş değil. Her an kılavuza muhtaç.

Sadece beden ve beyin mi?

Ruhumuz da öyle.

Aslında ruhumuzun rotası belli de biz saptırıyoruz onu.

Temiz, tertemiz yaratılmış.

Müzik ruhun gıdasıymış!

Palavra!

On sene oldu müzik dinlemeyeli.

O vakte kadar elime kalem almadan kendi zevkime göre doldurduğum kasetleri dinlerdim.

Sonu hüsran!

Bütün birikmiş hislerimi buhar edip uçururdu o müzikler.

Sözleri ne kadar mana yüklü olursa olsun ruhuma gıda değil ezâ oldu, cefâ oldu müzik dinlemek. Şimdi rahatım, dinlemiyorum. Şiir kitapları okuyorum.

Bugün kendimi çok delikanlı hissediyorum.

Her mazluma yeterim, her kavgaya karışan cinsten. Bütün börtü böceği, hayvanatı ellerimle besleyecek yüreğe sahip olurum.

Baharı hep böyle karşıladım.

Uzak, çok uzaklardan gelen, hasreti çekilen bir misafiri karşılar gibi...

Elim kolum dolaşık, bakışlarım yeşilin tonlarına mıhlı...

Cazibesine yaz kış kapıldığım güneş, baharda ne hale getiriyor tahmin edin.

Abartıyor muyum?

Az bile söyledim.

Bahar geliyor bahar!!!

Balkon demirinde muhabbeti tavan yapmış iki kumru...

Peşi sıra, dünyaca ünlü, bilmem nerenin bilmem kimin orkestrasını sollayacak ses, nağme ve derinlikte şakıyan tek başına bir sığırcık.

(Kuşların isimlerini delibozuk ama esaslı bir zanaat erbabından öğrendim. Çiçeklerin de... Ben ona cancağızım derim, o da bana zibidi der. Aramızdan su sızmaz. )

Bahar geliyor...

Kimbilir kimin kabirleri yeşillenecek...

Kimbilir kuş cıvıltılarını kaç yetim mahzun bir  gülümseyişle seyre dalacak...

Allahü teâlâ cennetinde kavuştursun.

Bahar böyle işte!

Her sene aynını yapıyor.

İlk nazarda aşık ediyor, içimi umutla, hayalle dolduruyor. Her işvesi yüreğimi yerle yeksan ediyor.

Bir de bakmışım dönüp gitmiş.

Bu kadar sevinme der gibi...

Muhabbetin en heyecanlı yerinde, ölümü hatırlatıyor.

Kollarımı iki yana açmış koşarken, ayaklarıma çelme takıyor.

İyi yapıyor.

Hakiki dostlar ölümü unutturmaz!

Dünya fâni, ahıret bâki...

Fotoğraf: @siirdukkan, çiçek, sıklamen.

*Murat Başaran

Bazılarına hayat daha doğarken sırtını döner.

Buz gibi havalarda büyürler, sıcak ortamları sadece yazın bilirler. Normalde insan anne ve babasının himayesinde büyür ama bazıları bu durumdan muaf tutulmuştur. Şans, kapılarını bu taşra insanlarının üzerine kilitleyip anahtarı okyanus fırlatmıştır.

Burada herkes kendi şansını yaratmak zorundadır bu bir ihtimaldir ikinci ihtimal ise intihardır. Hayat kimseye üçüncü bir imkan tanımaz.

Gelişmiş ülkelerde insanlar hayatın doyum noktasına ulaştıkları için intihar ederlermiş. Burada ise aç oldukları için intihar ediyorlar. Hayat bu kadar uç noktalarda tamamlıyor kendini. Ortası olmaz çoğu zaman ya hep ya hiçtir çalışma prensibi.

Gazeteler de tinerci olarak geçerler bu insanlar bazen, bazen ise cepçi ama kimse sormaz ” neden bu halde bu çocuklar ? “ diye. Umursamazlar çünkü gazetecilere haber kodamanlara ise ego tatmin edebilecekleri bir ortam sağlanmıştır.

Bu hayatta kimse sıcak evinde oturup geleceğini planlamayı bırakıp sokakta tiner koklamaz ya da insanları gasp etmez yapıyor ise mecbur kalmıştır. Ama bu dünya da herkes gariban olanın peşindedir. Şirketler milyonlarca lira vergi kaçırıp kahraman ilan edilirken bu insanlar serseri, tinerci olarak adlandırılır ve toplumdan dışlanır.

“Burası dünya yahu, burası bu kadar işte.” Diyen , Muhsin Ünlü’nün ne demek istediğini çok net anlamaya başladım.

Bu rezil düzenin kaypak ve iki yüzlü insanlarının tüm dışlamalarına rağmen ben sokak çocuklarından hala umutluyum.

Çaba üzerine herşey yazılabilir

Var olan diger herşey üzerine yazılanlardan eksik yahut fazla yazılabilir !!

Tekrarsız aynı şeyler için farklı yollarla

ya da ki farklı şeyler için aynı yollarla ..

Alemde var olanları bağlayan, mücadeleler; bizibir kılan.

Neler uğruna savaştık ne içindi bunca çaba?!?

Herşeyden önce çabasız var mı hayatta!

Baktık hep etrafımıza yarını eksik dünü muzdarip bu günü tasa bildik.

Çabasızlardan kalma çabalarla kaderimiz yazıldı da.

Ne çabaladık ama bizce kendimizce ne çok emek.

Kimseler görmedi lakin bilmedi kimsecikler

Ne için cabaladık kim içindi bunca emek!

Hepsi ziyan oldu hepsi de töhmet..

Kaderi keder

Umudu yara

Sevdayı acı bilip,

Aşk'ı da hiç bilmedikse

Ne ola ki çabalayak??

Gören bilen kim ola ki çabalayak?

Gören bilen kim ola ki derdi alak ?

Sordukta aldıksa da cevap,

Bilmedik çabalayak， bilmedik kime koşak.

#ÇabaAllahİçinOlmalı.

Bize ne sizin hikayenizden!

Demeyin; her hikayede bir hisse elbet vardır.

Benim payıma düşen, yapı itibariyle ne kadar hayat dolu, şen olursam olayım, içimde barınan hüznümün artık vatan-ı aslîsine kavuşmuş olmasıydı. Belki istisnasız her gece, başım yastıkla buluşunca, şöyle ohh diyeceğim sırada hatırıma gelir kaybettiğim yakınlarım. Ah ne olaydı da her vakit bu rikkat ve olgunlukla çarpsaydı yüreğim?! Ama ekserisi gece hortluyor böyle derin hislerin öyle değil mi...

On yedili yaşlarımda tanıdım seni. Aynı iş yerinde çalışıyorduk. Bilmediğimiz bir şey birbirimize hızla itti bizi.

Bağlandık...

Çok yürüdük...

Kol kola her yürüyüşte, duasını okumam için, ezan diner dinmez dirsek atışın geliyor hatırıma. Başını eğerdin, fısıltıyla okuduğum ezan duasına usul usul amin derdin.

Gözlerine uzun baktığımda kendini tutamaz gülerdin. Bayılırdım seni böyle güldürmeye. Aslında utanırdın da biraz. Sen kayıyor derdin , ben oynaşıyorlar derdim gözlerin için.

Benden altı yaş ihtiyar olduğunu fırsatını bulduğum an yüzüne yüzüne söylerdim. Sen de her seferinde kızmak yerine döve döve severdin beni.

Yaşımdan öte değer verirdin bana. İlk yazılarını bana okurdun, ben de sana...

Bazen ayakkabının içine, defter ya da kitabının arasına, ceplerine, her eşyanın içine mutluluk dolu notlar yazıp bırakırdım.

Sen de yapardın ama, benim kadar abartmazdın.

Sanki mutlu etmek için çıkmıştın karşıma. Sadece beni değil, herkesi.

Senin gibi dinleyen insan tanımadım.

Bana hep sabrı tavsiye ederdin. Dediklerin hep çıkardı ihtiyar bacı...

Omuzunda hıçkırarak ağladım. Hep seve seve teselli ettin.

Gençliğimin en deli çağlarında, akranlarım  (çevrem itibariyle) ucuz sevda acıları çekerken, senin vesilenle dâvâ namzeti oldum.

Tavuk Suyuna Çorbalar kitabını elinde görünce, aklın fikrin yemek demiştim de köteği vermiştin sırtıma sırtıma...

Bir keresinde aşık olmak nasıl birşeydir diye sormuştun. Hem merak ediyordun hem de yaşamak istiyordun aşkı.

Heyhat!..

Genç yaşta ruhunu teslim ettin.

İnşallah şehidlerle kıyılmıştır nikahın.

Durgun halinde bile tebessüm yayan dudakların, vefat ettiğin anda da öyleydi.

Hüsn-ü zannım daima taze ve bakidir şehid olarak vefat ettiğine.

Dualarım da.

Mekanın cennet olsun canım ablam...

Demlenme vaktidir

Vakit insani içinde bogan hatta yucelten bi sir gibi geciyor..

Zaman elimizde zehir hatta ilaç.

Ruha önem veriyoruz da ruhumuzu arıyoruz her insan gibi.

Ne kadar derin olsan o kadar hiçsin şu hayatta.

Hiç olduğumuz kadar varız hiç oldugumuz kadar kendimiz hiç olduğumuz kadar biziz.

İnsanlığımız bizi yanıltan yanımız karanlık bizi boğan hiçlik bizi yok eden.

Ne kadar yoksak o kadar varız işte.

Ne kadar yoksak o kadar biziz (kendimiz).

Gectiğimiz yollar hüzündü geçtigimiz yollar ağırdı genelde..

Hüzün olmazsa olmaz hüzünlü olmayan kalpte insanlık aranmaz o yüzdendir her yolda azda olsa acı az da olsa ağırlık vardır.

Aldığımız yol kadarız aldığımız nefes kadar， kısacık şu hayatta.

Ve biz baktığımız kadarız..

Vaktin içinde vakit arayan insanlarız biz.

Zamani heba eder hevesler için yaşarız yaşamak diye buna deriz.

Yaşamak sevmenin diğer adı aşkın özü yaşamak.

Biz ne kadar hiçsek o kadar varız.

Ne kadar aşksak o kadar gerçegiz

Biz.

Hep biz diyorumda ayıramıyorum kendimi tek olamıyorum.

Yalnız yazarken bile biziz.

Insan düşündügu kadar'ın somut örneğiyim ben.

Bizsiz olamayan ben.

BİZE KALAN AZİZ BORÇ ASIRLIK ZAMANLARDAN;

TARİHİ TEMİZLEMEK SAHTE KAHRAMANLARDAN...

(Necip Fazıl Kısakürek - Çile)

"Hem vardır bu diyarın bir âdeti

Kâfire daim erişir âfeti

Yani her donanma kim bunda gele

Vaki olmadı gide güle güle

Cümlesi buldu hezimet âşikâr

Ağlayarak gitti cümle ne ki var

Bu da inşallah öyle oluser

Toplarınız cümle bunda kalıser

Biz dahi çıkıp kılarız gâreti

Siz bilirsiz nola Türkün âdeti

İmdi sizde de ganimet çok tamâm

Geldiniz kim saldı ol Rabbü'l-enâm

Durman imdi cenge başlan bu zamân

Neye kim kadirseniz eylen hemân."

Yukarıdaki satırlar, Barbaros Hayreddin Paşa'nın Cezayir'e vekil bıraktığı evlatlığı Hadım Hasan Ağa'nın, İspanya kralının tehdit mektubuna cevaben yazdığı nâmenin bir kısmıdır.

Bu denli tevekkülü, cesareti, şecaati methetmeye, benim edebiyatım yetmez.

Okuyunca aklıma diğer kahramanlarımız geldi...

Sultan Alparslan, Selahaddin Eyyûbî, Ertuğrul Gazi Hazretleri.....

Ömer Halisdemir, Fethi Sekin...

Hepsinin evvelinde ve ahirinde binlerce kahraman... İsmini bildiğimiz ve bilmediğimiz,

hepsi de nev'i şahsına münhasır kahramanlar.

Belki yaşadıkları devir farklı. Ve fakat hep aynı ruh! Hayatları, kahramanlıkları ciltler dolusu kitap olur. Gişe rekoru kıran filmler olur.. Tiyatroda sahneler yıkılır geçer...

Fakat...

Nerede o ruhu vererek işleyecek babayiğit yapımcılar?

Yapılanlar ise ortada:

Kahramanlar leyla/mecnunculuk oynuyor. Hocaları şarapçıdan bozma meczubu andıran ihtiyar.

Analar bacılar fettan!

Yok yok, ben bu mevzulara girince kendimi kaybediyorum.

Hele yabancı filmlerde şişirilmiş hayal kahramanlarını görünce hepten şirazem kayıyor. Evet, onların şişirilmiş hayal kahramanları var. Filmlerinde, kitaplarında vatan tutkusu hakikatli bir biçimde işlenmiş, işleniyor. Üstelik bazılarına vatan bile denmez.

Bu güne kadar ne adam gibi Fetih filmi yapıldı ne de Çanakkale...

Çoğu kez de diyorum ki; aamaaaan, üzülmeye değmez. Tarihimizi, dinimizi doğru anlatan kitaplar var hamdolsun. Bize, bizim evlatlarımıza onlar kâfi.

Yine de gönül istiyor ki, Türk İslam kültürünün kahramanlıklarından bir tanesi hakkıyla sinemaya uyarlanabilseydi muhteşem olurdu. En azından bir tanesi... Yeter de artar bile.

Yukarıdaki şiir fotoğrafdaki eserden alıntıdır. Kitabı günümüz Türkçesine aktaran, doğru tarih üstadı, Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil'dir.

Kitaplığınızda yegane bir köşeye layık, çok kıymetli bir eserdir.

Keyifle okumanızı tavsiye etmek haddim değil, sadece dilerim.

Gâret: Düşman topraklarını yağmalamak.

Bunu yazarken utanıyorum, fakat hayli süredir üşümediğim geldi aklıma. Sobalı evde yaşarken, mutfağa, lavaboya ya da evin sobasız olan herhangi bir köşesine geçeceğiniz vakit, hayat boyu yapmadığınız muhasebeyi yaparsınız. En deli çağlarınızda bu tavan yapar. Hani şimdilerde ergenlik denen zırva var ya... Kanı kaynamakmış, hikaye! Kanı kaynıyorsa bu muhasebe niye?

Sobalı evde yaşarken mutfağı odaya taşırdım neredeyse. Sofradakiler birşey isteyecek diye ödüm kopardı. Ah o buz gibi suda bahçeden gelen marulu yıkamak yok mu.   Markettekiler nisbeten yıkanıyor, bahçe marulu kışın bildiğiniz çamur çamur. Yapraklarından mütevellit karşınıza çıkıp, tanışmakla müşerref olduğunuz sülükler de cabası.

Artık bir zaman sonra moraran parmaklarınızı hissetmezsiniz. Üşüme yerini yanmaya bırakır. Ben o hissi üşümekten yeğ tutarım. O elleri sobaya tuttuğunuzda bir zonklama başlar. Of en can alıcı noktayı atladım. Ağnatmazsam olmaz! O el var ya o el, o parmaklar... Buz kesen hani, kapının koluna bile değdiremediğiniz... Kazara bir yere, ne bileyim, kirişe falan çarpsa bittiğinizin resmidir. O acı nasıl birşeydir! Bunu bir de saatlerce kartopu oynayıp gelenden sormak ve dinlemek lazım...

Şimdi bunları niye mi anlattım. Elbette paylaşmak için. Asla şikayet değil. Üşümenin güzel olduğu zamanlar yaşadım. Hem de en güzel yaşlarımda... Öyle kardan adam falan da hiç yapmadım. Komşunun ikinci kata uzanan merdivenlerini imece usulü karla kaplardık. İki katlı kocaman bir kaydırağımız olurdu. Belki bir günü bulurdu. Ama değerdi. Eve zor girerdik. Kaydırağa tırmanma mevzuu akıllara zarar. Saniye sürecek keyif için dakikalarca gayret sarfetmek hiç zorumuza gitmezdi. Muşambayla kayan mı dersin, leğenle yuvarlanan mı ararsın.. Ne zayi edecekmişiz vaktimizi kardan mardan herifle... Dibine kadar yaşardık karda oynamanın keyfini. Ertesi gün okula da giderdik. Hem de servisle değil, yayan... Hem de bazılarımız çizmeyle, botla değil, lastikle, ayakkapla... Benim hiç çizmem olmadı mesela. (Ben bunları ünlü olmak için anlatmıyorum:) )

Poşet içliksiz ayakkabı giydiğimi hatırlamıyorum kışın. Yedek çorap olmazsa olmaz. Akşam eve gelince kuzine sobanın arkası kunduracıyı andırırdı. Kuruyunca da taş gibi olurdu ayakkabılar. Hey gidi günler... Bu hamur çok su kaldırır. Allahü teâlâ küfrân-ı nimet eylemekten muhafaza buyursun. Her nimetin şükrünü îfâ edenlerden eylesin bizleri.

Soğukda dışarıda kalan, içeride ama ısınamayanlara yardım ihsan eylesin. Amin.

Suskunluk derin,  bir kader misali. Ses, haykırırcasına hayata karşı direniş öyküsü gibi; kolay değil umudunu kaybetmeyecek sanki. Beden soğuyor, ruh alev alev..  

Nedendir insan bağlanır bir gülüşe belli ki bir umuda kapılır, ihtimallere ömür tutuklar. Kelepçeler çözülünceye dek kaybetmez inancını, ama akılda kalır hep bir soru; ya o kelepçeler hiç vurulmadıysa ya da vurulduğu sanıldıysa.      

Bir sorum daha var hayat :

"Tutsaklıkta karanlık , aydınlık kadar bağımsız mı?"

İçim kanıyor artık. Kötü, bu seferki fırlamak istiyor,  dışarı çıkmak toprağı ıslatmak istiyor. Gecenin siyahı kaplar olmuş ruhumu, beyazı görmeye gücü kalmamış artık , bırakıvermiş kendini , kabullenmiş griyi. Gözlerim de içime özenir olmuş, yaş yerine kan dolmuş. Göz kapaklarımı açamaz olmuşum , salamaz olmuşum kendimi gün yüzüne, güze, güneşe ; bir o kadar da tutsak olmuşum özgürlüğe.

Teslim etmesi değil de alması zorlaşmış artık nefesi.   Ne sabahı düşünür olmuşum ne de gecenin zifirini , birkaç dal arıyorum tutunacak , kazanılmasa da o savaş için  çaba harcanacak. Korkuyorum artık , verilen sözlerin tutulamamasından , zamanın o kadar akmamasından. Her baktığımda geçmişe ürperiyor içim bedenim soğuk , ruhum yangın yeri , bu anı yazarken geleceği düşünen mi kaldı ?   Sorarım öyleyse bu kez hayat :

"Sen hiç ölümün gölgesinde özgürlük yaşadın mı?"