Ben yine o eski yerde,

Yine aynı gökyüzünün;

Aynı esintilerinde,

Durmadan seni düşünüyorum.

Sahip olduğum tek fotoğrafına bakıp,

Sesini hatırlamaya çalışıyorum,

Son paramla bir tutam umut satın alıp,

Durmadan seni düşünüyorum.

Yüreğimin çarpıntısıyla ürküp,

Acizliğimi hissediyorum,

Ya benden başkasını severse diyip!

Durmadan seni düşünüyorum.

Durmadan büyüterek seni zihnimde,

An be an küçülüyorum ellerinde,

İnanmak istemediğim gerçeklerden kaçıp,

Durmadan seni düşünüyorum.

Salman Döner

KAHVE

İki kahve var oturduğum masa da

Biri halen sıcak,

Ve sahipsiz.

Diğerini gözlerinin hayaliyle yudumluyorum.

Karşımda boş bir sandalye,

Dopdolu bir hayalini saymazsak...

Ben kahveyi acısından içerken,

Kırk yıl değil, kırk asır hatırına olsun isterim.

Her an buharı azalıyorken,

Soğuyorken her an,

Ne hatırı ki var zaten; sen içmezken;

İçtiğim kahvenin...

Öyleyse,

Sen de bir kez içip önünde ki kahveden,

Kırk dakika kadar bile olsa, gel otur şu masada.

Söz istemem kırk yıl hatır bilmeni.

Bak, şimdi yine iki kahve var masamda,

Ve bir tek hayalin var,

Saymazsak beni...

Biri bitti kahvenin,

Ve biri gitti, kara tahtadan yapılma masadan.

Biri kırk yıl kaldı o masa da,

Bembeyaz düşleri olsa da,

Kırk söz etmeden,

Kırk yıl geçti aradan,

Ne hatır kaldı ne hatıralar...

Salman DÖNER

SORMA

Giderken boştu elin,

Gittiğin yerde ihtiyacın yok diye mi,

Bana bıraktın hatıraları ?

Bana mı bıraktın tüm yaşanmışlıkları ?

Gittiğin yer çok mu uzak ?

Taşıyamaz mıydın ki bıraktın tüm acıları bana!

Gittiğin yer çok mu güzel ?

Gidenler varmış evvelden,

Dönense olmamış halen!

Sende mi dönmeyeceksin o yerden ?

Gittiğin yer nasıl ki ?

Beni senden ayırmaya gücü yetip,

Beni böyle çaresiz bırakabildi.

Gittiğin yer tek biletlik miydi ki sevgili;

Beni davet etmeyipte,

Yanlız bıraktın,

Bir başına bıraktın da gittin!

Nedir bu işin nihayeti ?

Bizi ne zaman görecekler yanyana ?

Ne zaman dokunabileceğim saçlarına ?

Ne zaman gözlerinin en içine bakacağım ?

Doyasıya...

Ne zaman kıskandıracak aşkımız ?

Tüm sevgilileri...

Leylayı, mecnunu; aslıyı, keremi...

Mem ile zini...

Ama insaflıymışsın sevgili,

Ardından çok şey bıraktın.

Toparlamaya gücüm yetmeyecek kadar çok!

Mesela, darmadağın olmuş bir ben,

Kocaman bir üzüntü,

Bir de dert bıraktın ki sineme,

Sorma !

Geride kalan tüm şeylere, bir tutamda hasretin,

İşte bu kadar senden bana kalan mirasın,

Ama yine de şanlıyım,

Zira bir tek benim varisin...

K Salman Döner

Şimdi sen yoksun.

Konuşmuyoruz; aynı anda gülmüyor

Aynı şeylere üzülmüyoruz.

Zaman bile farklı geçiyordur artık,

Senin için nasıl bilmiyorum ama,

Burda sanki hep ona bişeyler kalıyor.

Bir türlü onu geçmiyor.

Hani onu geçince gelirdin ya hep

Gelmeyişin biliyorum bu saatler yüzünden...

Yürüyorum şuan;

Islak asfaltta kaldırım kenarında.

Çukurlarda su birikintisi.

Geçen arabalar ıslatıyor beni.

Bana kastı var gibi yağmurun.

Sanki sadece beni ıslatıyor.

Sanki sadece bana yağmak zorunda.

Öyle yağıyor ki yağmur;

Aklıma geliyorsun istemsizce.

Olmak vardı seninle...

Evsiz, yurtsuz.

Uslanmadan ıslanmak vardı,

Sarılmak, gülmek.

Aldırmamak vardı hiçbir şeye,

Diyorum...

Ardından, içimde kopan bir çığlık.

Korkutuyor beni

Ya gidişin dönüşü olmayan bir yolsa,

Ya sen bakmayacaksan bir daha gözlerinle bana.

Korkum boşa beklemekten değil.

Boşa yaşamaktan belki.

Çekiliyorum şöyle bi kenara,

Düşünüyorum,

Düşünüyorum,

Ve anlıyorum.

Meğer yağmur gözyaşlarını gizliyormuş insanın,

Korkularını yalnızlıklarını paylaşıyormuş,

Her yağmur gökten bir parçanı düşürüyormuş yeryüzüne,

Yağan senmişsin,

Islatan ve yaşatan.

Öyleyse yağ yağmur!

Sana daha çok ihtiyacım var.

Sana ve getirdiğine.

Şimdi sen yoksun belki,

Saat ise çoktan onu geçti.

Olsan bu kadar düşünürmüydüm ki seni.

Aslında sen hiç yoktun.

Bende hep bir olmayanı özledim durdum...

Salman DÖNER

Ucuz parfüm kokusuyla karışık egzoz dumanlı hava

Sisli bir kış günü, gecesi, daha.

Etrafta üşüyen hayvanlar;

Üstü buz tutmuş kaldırımlar;

Her evin bacasından yükselen isli duman;

Buğulu pencereler;

Kendinden başkasını düşünmeyen insanlar;

Bir de; sönük sokak lambasının altında;

Havaya aldırış etmeden seni düşünen, ben.

Aşı sen olan; evi sen; hayatı sen...

Değişmeyen acılarım ile,

Sıradan bir gün daha başlıyor işte...

Sayıyorum bir, iki, üç...

Bir bir aynı yerden geçip,

Bir bir aynı suçu işliyor insanlar.

Ayrıldığımız otobüs durağını izliyorum yerimden.

Gidip de dönmediğin yolun başını...

Son sözünü söylediğin o durakta, şimdi;

Gereksiz laf üretme yarışı...

Bitmeyen insan kalabalıkları...

Bitmeyen gürültüler var yine.

Elimde değil ama, sakin kalamıyorum.

Biraz saygı;

Biraz sükunet;

Biraz da matem havası beklediğim.

Son sözünü orda söylemene;

Seni sonkez orda görmeme binayen;

Susmalarını istiyorum çok mu yani ?

Çünkü ben herkes uzaklaşınca ordan;

Duyabiliyorum onu.

Dertleşebiliyorum düşüne sarılıpta.

Hatıraları yaşatabiliyorum tekrardan;

Ve her seferinde;

Aynı hüznü yaşıyorum en baştan;

Tutmaya çalışıyorum elini;

Gitme diyerekten;

Hızla uzaklaşan araçların ardından;

Birtek orda...

Bundandır !

Otobüs durağını uzaktan izleyip,

Herkes gidince gelip,

Hüznünü hatırlayıp,

Kendi kendine konuşup,

Bir boşluğa el sallayıp,

Son otobüsü uğurlayan,

Birileri hep olmuştur,

Çünkü otobüs durakları;

Katilidir her sevdanın.

Kurulan hayallerin düşmanı.

Her aşığın evidir.

İçinde hergün yeniden öldüğü...

K SALMAN DÖNER

Gözümden akan her damla yaş; biraz yavaş

Yağan her yağmur; biraz daha yaş

Seni düşünmediğim biraz zaman

Bir de seni unuttuğum; en büyük yalan...

Biraz amaçsız yine günlerim

Biraz aşağılık yine düşünceler

Biraz uzak yine fikrin

Ve biraz eksik yine yazdığım her şiir

Kerem Salman DÖNER

Yıllardan Ağustos,

Dışarda kar yağıyor,

Dört tarafım çöl,

Her yer ise yeşillik,

Ve ben, gözüm kapalı,

Aynada, seni izliyorum...

Hiç duymadığım bir ses işitiyorum,

İtici, kötü bir ses...

Anlayamadığım bir ses.

Ama müptelası oluyorum,

Daha iyi işitmek içinse; avazımca bağırıyorum.

Bağırdıkça daha az duyuyorum kendimi,

Bir de sen varsın,

Hava da çok güzel,

Beraber bir şeyler içiyoruz,

Güneşin batışına doğru...

Ve mutluyuz !

Tamda bu anda,

O ses;

İki kelimeyi tekrarlayıp;

Meğerse;

Bunlar imkansız, diyormuş,

Anlıyorum !

K Salman DÖNER

Bir şehirden diğerine salınan, uzun özlemlerim,

Bir türlü sana ulaştıramadığım sesim,

Elimi göğe uzatıp, hayaline sarılıp,

Düşünle başlayıp geceye,

Gözlerinin hayaliyle, doğan güneşi izlediğim,

Adını sayıklayarak uyuduğum kaçıncı köşe bu ?

Bilmediğim...

Bilerek yaşamak, gelmeyeceğini.

Birikerek özleminle, hasretinle,

Yaşamak.

Zor iş be sevdiğim !

Mesaiye kalmış maden işçisi gibi,

Karanlıklar içinde,

Ne gecem belli, ne gündüzüm.

Yine de sevmek seni...

Işığını beklemek, sabahın da günün.

Saatin kaç olduğunu bilmeden, gecenin...

Yerin dibinden inci çıkarıp sunmak sana,

Yüzünün kiriyle, emeğin helaliyle.

Beklemek bir umutla seni...

Söyle şimdi sevdiğim,

Az mı çektiğim ?

Az mı bekledim ?

Asla ! sitem değil bu söylediklerim,

Elimde değil,

Yine birikti özlemin,

Acıyor işte, sızlıyor yine, sol yanım.

Varsın sızlasın, bu sevdaya baş koydum ben.

Yürek hafif geldi, kalp az.

Ne yaparsın sevdiğim,

En namuslu iş, sevmek seni...

Çünkü ben en şeferlisinden seviyorum seni.

Kerem Salman DÖNER

Sen gittin gideli;

Ben her şiirde yolunu gözledim.

Sel gibi akan gözyaşlarımla,

Bağ; bahçe suladım,

Seversin diye, papatyalar yetiştirdim.

Sonra da, her birini gelir; gelmez diye yoldum,

Yetmedi gözyaşlarımla geleceğin yolları yıkadım,

Çok ağlamak değil ama,

Yol çamur olacak diye korktum hep!

Her şiirde senden bahsetsem de,

Herkes merak etse de, bir tek ben biliyorum;

Gözlerinin uçsuz bucaksız maviliklerini...

Kuş uçmaz kervan geçmez sana giden yollardan,

Gittin gideli bende unutur oldum yolunu...

Sen gittin gideli,

Küçücük bedenimin sığmadığı,

Kocaman bir dünya inşa ettim, her şiirimde,

Kocaman bir mezarlık;

Her şehri bir başka kabristan...

Sen gittin gideli,

Bende gittim herkesten.

Bir sustum ki; haykırırcasına yokluğunu...

Sağır dünyaya, dilsiz yüreklere,

Unutup evin yolunu;

Düşüpte yollara; izini sürer oldum,

Kalbimden çıkmamandan ki,

Sırtıma yükleyipte özlemini,

Çıkmaz sokaklarda aradım seni.

Her çıkmazda bir parçamı bıraktım,

Belki gelir, görürsün diyerekten...

Sen gittin gideli,

Ben az yaşayıp çok yaşlandım.

Heran bir koca ömür gibi geçmez oldu; sensiz...

Sen gittin gideli,

Ben kaldırımları yurt edindim kendime,

Çünkü, kimse bilmezdi ama,

Güneş ilk kaldırımlara vururdu.

Ve seni ilk ben görürdüm;

Eğer gelseydin...

Ve son bir söz daha sevdiğim;

Sen gittin gideli,

Ben her şiirde senden bahsettim;

Hiç beceremesem de...

K Salman Döner